Twee crisissen, Oekraïne en Palestina, het is uiterst boeiend en leerrijk om te zien hoe de Europese Unie daar mee omgaat. Zeker als men in het achterhoofd houdt wat de EU beweert te zijn: een organisatie voor vrede, democratie, vrijheden, welvaart, vooruitgang en dies meer. Al direct is duidelijk dat de aanpak van de twee dossiers totaal verschillend is en dat de EU alle begrip heeft voor moord en destructie door zijn bondgenoten en dat oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid door hen van geen tel zijn.
Vorige week woensdag 16 juli was er een Europese Raad onder voorzitterschap van Herman Van Rompuy, met hoog op de agenda Oekraïne en de crisis rond Gaza. Op de bijeenkomst werden nieuwe sancties tegen Russen en Rusland aangekondigd. De volgende dag gaf Van Rompuy in een commentaar voor de televisie een rechtvaardiging voor die maatregelen. De Europese president zei dat die bedoeld zijn “om tot een politieke oplossing” te komen in de kwestie van de annexatie van de Krim door Rusland en van de Russische steun voor de separatistische rebellen in het oosten van Oekraïne. Rusland doet nu immers “te weinig”, aldus de Europese president. Israël, dat al bijna 23 jaar tegen zijn zin met de Palestijnen onderhandelt en die onderhandelingen dus vakkundig saboteert, kreeg geen enkele sanctie opgelegd voor zijn gebrek aan vredeswil en voor zijn terreurbewind tegenover de Palestijnen.
De Russen krijgen er van langs voor hun steun aan de rebellen in Oekraïne, maar zowel de Verenigde Staten als de EU hebben fortuinen – er is sprake van 5 miljard dollar van de VS alleen al – in Oekraïne gepompt om mensen te kopen voor een – succesvolle – revolutie tegen een regime, dat na democratische verkiezingen aan het bewind was gekomen, maar in westerse ogen te veel rekening hield met zijn grote buur Rusland. Tegen het geweld van de pro-westerse betogers, moord en brand inbegrepen, werd van westerse kant nooit geprotesteerd. Integendeel, de liberale fractieleider in het Europees Parlement, Guy Verhofstadt, ging dat in de schaduw van extreemrechtse gewelddadige elementen nog aanmoedigen op het Vrijheidsplein in Kiev. Nu is Oekraïne in handen van ondemocratische pro-westerse oligarchen, maar verzet daartegen is voor het Westen anathema.
Westerse invloedssfeer
In die hele Oekraïense kwestie gaat het niet om “democratie” en “vrede”, maar om de verdere uitbreiding van de westerse invloedssfeer naar de grens met Rusland toe. Rusland wordt, ondanks het einde van de Koude Oorlog, en de opheffing van de Sovjetunie, nog altijd als een vijand beschouwd. Het is immers een groot en machtig land, een mogelijke bedreiging dus voor de westerse hegemonie. Na de opheffing van de Sovjetunie beloofden de Amerikanen dat ze geen uitbreiding van hun macht in de voormalige Oostbloklanden nastreefden. Een belofte die al snel werd gebroken. In versneld tempo werden de meeste van die landen binnen de EU en de NAVO gehaald. Provocaties bleven niet uit. Zo patrouilleren NAVO-gevechtsvliegtuigen volgens een beurtrol – ook België neemt daar aan deel – langs de grenzen van de Baltische staten met Rusland zonder dat er daar van enige Russische dreiging sprake is. Bovendien begon men in Oostbloklanden met bouwwerken voor een antiraketsysteem. Officieel was dat om de dreiging van “Iraanse raketten” tegen te gaan, maar er is niemand die deze uitleg gelooft. Verder werden er zgn. “bloemenrevoluties”, zoals de “rozenrevolutie” in Georgië, georganiseerd om pro-westerse politici aan de macht te helpen.
Ook werden er al kort na de opheffing van de Sovjetunie, toen de relaties tussen Moskou en het Westen goed waren, westerse economen naar Rusland gestuurd om de economie daar van een communistisch naar een kapitalistisch systeem te helpen omschakelen. In feite moesten ze de economie vernietigen, de industrie zoveel mogelijk ontmantelen en Rusland degraderen tot een leverancier van goedkope grondstoffen. Ze zijn erin geslaagd Rusland een aantal jaren economisch te ontwrichten, met als gevolg een ineenstorting van de levensstandaard, een verkorting van de levensduur, waardoor de bevolking begon te krimpen. Maar Rusland heeft zich, zoals zo dikwijls in zijn geschiedenis, herpakt, wat het Westen niet graag ziet.
De propagandadiensten tegen Rusland draaien op volle toeren. Het neerschieten van een Maleisisch passagiersvliegtuig boven het rebellengebied in Oost-Oekraïne is een propagandakans die niet wordt gemist, met vragen voor een diepgaand onderzoek en eisen voor strenge bestraffing van de verantwoordelijken, eventueel voor een speciaal tribunaal.
Men kan zich vragen stellen bij het feit dat de westerse luchtvaartautoriteiten toelieten dat burgervliegtuigen over een gebied bleven vliegen terwijl daar al meermaals luchtafweergeschut werd gebruikt en enkele Oekraïense militaire vliegtuigen en helikopters werden neergehaald. En terwijl het frequent voorkomt dat gevechtsvliegtuigen beschutting tegen luchtafweer zoeken door zicht dicht in de buurt van burgervliegtuigen te bewegen. De Russen hebben al laten weten dat ze bewijzen hebben dat er zich op het moment van de ramp een Oekraïens gevechtsvliegtuig bij de plaats van het onheil bevond. Waarbij gesuggereerd wordt dat dit vliegtuig in het vizier werd genomen, maar het Maleisisch toestel de klap kreeg. Zoals in het geval van Ustica – waarover zo dadelijk meer.
De ramp van Ustica
Dat het Westen bewust op een ramp zou hebben aangestuurd gaat wellicht iets te ver. Maar het Westen schuwt het neerschieten van burgervliegtuigen niet en doet dan alles om de pot gedekt te houden en te verhinderen dat de schuldigen zouden worden gestraft. Het meest bekende voorbeeld, dat dankzij de hardnekkigheid van enkele Italiaanse rechters, niet helemaal in de doofpot is geraakt, is dat van “Ustica”.
Ustica is de naam van een Italiaans eilandje waarboven op 27 juni 1980 een DC-9 van de maatschappij Itavia op een vlucht van Bologna naar Palermo uit de lucht werd geschoten door een raket die werd afgevuurd door een militair vliegtuig. Het toestel stortte in zee. Alle 81 inzittenden kwamen om het leven. Van de kant van de NAVO, die basissen heeft in Italië, en van Italiaanse luchtmachtofficieren werd alles gedaan om te verhinderen dat de waarheid aan het licht zou komen en de westerse alliantie of een lidstaat ervan als verantwoordelijke zou worden aangewezen. Pas vorig jaar kwam het Italiaanse Hof van Cassatie definitief tot het besluit dat de DC-9 werd getroffen door een lucht-lucht-raket, afgevuurd door een gevechtsvliegtuig waarvan de nationaliteit niet bekend werd gemaakt. De Italiaanse staat, die zijn luchtruim “onvoldoende had beveiligd”, aldus het vonnis, werd veroordeeld tot het betalen van 100 miljoen euro schadeloosstelling aan de nabestaanden, die 34 jaar na de feiten tot nog enige genoegdoening kregen. Wat er echt gebeurd is, is nog niet helemaal uitgeklaard. Maar de consensus tussen onafhankelijke experts en journalisten is dat Frankrijk geprobeerd had de Libische leider Muammar al-Kadhafi te vermoorden door zijn vliegtuig neer te schieten. Wat de Fransen niet wisten was dat de chef van de Italiaanse geheime dienst de Libiërs op de hoogte had gebracht van het complot en Kadhafi die dag niet in de buurt was. Vermoedelijk schoot de Franse piloot zijn raket af op een Libisch militair vliegtuig dat na een onderhoudsbeurt in Joegoslavië terug op weg was naar Libië en onderweg beschutting zocht in de nabijheid van de DC-9, die werd geraakt. Pas einde augustus 2011 zal Kadhafi worden vermoord in het kader van een NAVO-operatie tegen dat land om “burgers te beschermen”. Een echte dreiging tegen burgers was er toen in Libië niet. De cijfers over de burgerverliezen van de NAVO-operatie van 2011 worden hardnekkig geheim gehouden, zodat er alleen maar grove schattingen zijn, die variëren van 2.000 tot 30.000. En wat ook even hardnekkig wordt verzwegen is dat één op de drie Libiërs, in totaal twee miljoen, hun toevlucht in het buitenland hebben moeten zoeken om niet te worden afgemaakt d
oor het zootje van al dan niet islamistische milities die nu de plak zwaaien in Libië dankzij de NAVO. Tot zover de balans van een “humanitaire operatie”. De toenmalige Belgische minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere en zijn collega van Defensie, Pieter De Crem, die enthousiaste aanhangers van het militair avontuur waren, waarbij de doelstellingen van de Verenigde Naties ver te buiten werden gegaan, mogen fier zijn op wat ze hebben aangericht. Waarom vragen ze niet om een nieuwe “humanitaire interventie” ter bescherming van hun slachtoffers?
België weigert medewerking
Een grondig onderzoek naar “Ustica” is er nog altijd niet geweest. De Franse autoriteiten hielden altijd de boot af en beweerden de 15 Franse officieren die volgens de Italiaanse onderzoeksrechters toen gelegerd waren op de basis van Solenzaro op Corsica niet te kunnen terugvinden. Naar verluidt zouden de Franse autoriteiten nu toch aanvaard hebben antwoorden te geven aan de Italianen. Dat is al een stuk beter dan de Belgische, die volgens de Italiaanse journalist Andrea Purgatori enkele maanden geleden aan de Italiaanse onderzoeksrechters lieten weten dat ze, omwille van de “nationale veiligheid”, niets willen zeggen over het drama van Ustica en over de Belgische gevechtsvliegtuigen op de basis van Solenzaro. (1) Zou het kunnen dat de Fransen de klus bij Ustica lieten klaren door een Belgische piloot? Voor dat laatste zijn er momenteel geen aanwijzingen, maar België zou er goed aan doen open kaart te spelen, al was het maar uit respect voor de slachtoffers die tientallen jaren lang door de NAVO in de steek werden gelaten – of anders niet mee te huilen in het koor van de westerse landen die een grondig onderzoek naar de ramp in Oost-Oekraïne eisen. Maar eerbied voor doden behoort nu blijkbaar eenmaal niet tot de “waarden” van de NAVO noch van de EU.
Een grondig onderzoek is er evenmin ooit geweest naar het neerschieten in 1987, tijdens de oorlog tussen Irak en Iran, binnen de Iraanse territoriale wateren in de Perzische Golf van een Iraans passagiersvliegtuig op weg van de Iraanse havenstad Bandar Abbas naar het emiraat Dubai door de Amerikaanse kruiser USS Vincennes. Voor de dood van de 290 inzittenden werd nooit iemand gestraft. Misschien kan Obama ook dat eens grondig laten uitspitten? Ook Israël laat zich niet onbetuigd: in 1973 schoot het een Libische Boeing, bestuurd door een Franse piloot, op weg van Benghazi naar Cairo, uit de lucht. Vijf van de 113 inzittenden overleefden de catastrofe. Ook hier geen enkel open en diepgaand onderzoek, laat staan van een bestraffing van de verantwoordelijken of van een veroordeling door de westerse landen.
Goede en slechte moordenaars
Dat laatste is logisch, want het principe is dat bondgenoten “goede moordenaars” zijn, die alles mogen en vrijuit moeten gaan. Als vijandig beschouwde landen worden beschouwd als “slechte moordenaars”die ten strengste moeten worden veroordeeld en bestraft. Het is bekend dat de Iraakse president Saddam Hoessein tijdens zijn oorlog tegen Iran (1980-1988) een bondgenoot van het Westen was en dat het Westen dus zijn gifgasaanvallen tegen Iraniërs en Koerden negeerde en zelfs ontkende. NAVO-bondgenoot Turkije mag Koerden vergassen met producten uit een gifgasfabriek geleverd door Duitsland “voor onderzoeksdoeleinden” – de praktijktesten maken blijkbaar ook deel uit van het “onderzoek”. Ook de chemische wapens die Israël geregeld inzet worden door de vingers gezien. Slachtpartijen, zoals er in de Gaza-strook momenteel weer één aan de gang is, worden nooit veroordeeld. De gewelddadige dood van één Israëli wordt steevast veroordeeld, van een Palestijn hooguit “betreurd”. De “westerse waarden” gelden niet in en voor Israël. In Israël is er apartheid en discriminatie. De Palestijnen in streken als Galilea en de Negev-woestijn zijn er nog altijd het slachtoffer van etnische zuivering. In de bezette gebieden, de Westelijke Jordaanoever en de Gaza-strook, heerst een terreurbewind met geregeld pogroms, sluipende etnische zuivering, diefstal van grond ten behoeve van illegale kolonisatie. De feiten zijn voldoende bekend en het Westen verwerpt ze principieel, maar in de praktijk wordt Israël er steeds meer voor beloond.
Die steun heeft verschillende vormen. Vooreerst betaalt het Westen – de EU en de VS – de kosten van de bezetting voor Israël en noemt dat “steun aan de Palestijnen”. Cynischer kan niet. Israël heeft ook het recht alles te verwoesten wat er met die “steun” wordt gebouwd – wat het dan ook voortdurend doet. Het Westen bewapent Israël en de EU geeft het geld om wapensystemen te ontwikkelen, zoals drones, die ook tegen de Palestijnen kunnen worden ingezet. Zelfs de Katholieke Universiteit Leuven werkt daar aan mee. De universiteit had beter de “K” uit haar naam geschrapt vorig jaar toen er discussie over die letter was, want meewerken aan moordtuig tegen burgers lijkt niet erg katholiek.
Onvoorwaardelijke steun
De Europese steun is onvoorwaardelijk. In het Euromediterraan Associatieverdrag tussen Israël en de EU staan bepalingen dat het verdrag gebonden is aan de naleving van de mensenrechten, maar geen Europese minister, commissaris of hoge ambtenaar die daar om maalt: die bepalingen blijven dode letter. Het associatieakkoord geldt niet voor de bezette gebieden, maar de EU laat fraude toe door de producten van de kolonies op de Europese markten toe te laten als “Israëlische” producten. Er wordt nu al maanden gepalaverd over de vraag of de illegale herkomst niet op de etiketten van de producten moet worden gezet, niet over de vraag of die illegale invoer niet moet worden gestopt en aan de invoerders zware financiële sancties moeten worden opgelegd.
Israël is nu eenmaal een bondgenoot. Tot de oprichting ervan werd al in 1917 – door de zgn. Balfour-verklaring – besloten met het oog op de destabilisering van het strategische gebied op de grenzen tussen Europa, Azië en Afrika, om te voorkomen dat daar ooit een sterke Arabische natie zou ontstaan, die een bedreiging zou kunnen vormen voor de westerse belangen. President Nasser van Egypte (1956-1970) heeft het geprobeerd, en was daarom ook ontzettend populair in Egypte en in de hele Arabische wereld, maar zijn opvolger Anwar al-Sadat liet zich omkopen door het Westen en liquideerde het Arabisch nationalisme met de hulp van de islamistische Moslim Broederschap. Die werd in de jaren 1975-1982, en opnieuw vanaf 2011, ook ingezet tegen Syrië, maar het ziet er naar uit dat het daar ook dit keer niet zal lukken.
Israëli in dekolonisatiecommissie
Europa heeft Israël in 2004 definitief opgenomen in de groep van West-Europa en Anderen bij de Verenigde Naties. Dit zonder rekening te houden met het feit dat Israël de meeste resoluties van de VN met de voeten treedt (2) en zonder als voorwaarde te stellen dat Israël die resoluties, waar het Westen officieel achter staat, zou respecteren. Het lidmaatschap van de West-Europese groep maakt het mogelijk dat Israëli’s topbenoemingen kunnen krijgen bij de VN. Onlangs dreef Europa de benoeming door van een Israëli in de dekolonisatiecommissie van de VN. De man is zeker wel een “ervaringsdeskundige”, maar het is het zoveelste teken dat Europa cynisch de spot drijft met de Palestijnen. Een andere schandalige benoeming is die van de Britse anti-Palestijnse oud-premier Tony Blair tot hoofd van het “kwartet”, gevormd in 2003 door de VN, de VS, de EU en Rusland om via een (nooit uitgevoerde) routekaart binnen de vijf jaar tot vrede tussen Israël en de Palestijnen te komen. Het is niet verwonderlijk dat Blair de Israëlische standpunten verdedigt en promoot. Dat is hij de Israëli’s, die hem ooit een “vredesprijs” van 1 miljoen dollar schonken, wel verplicht. Van belangenconflict gesproken.
Begin dit jaar werd Israël officieel lid van het Europees Centrum voor Nucleair Onderzoek (CERN), dat bekend is door zijn enorme cirkelvormige tunnel onder de Frans-Zwitserse grens waarin men onder meer deeltjes laat
botsen ten behoeve van fundamenteel nucleair onderzoek, dat ook het fundament is voor het maken en verbeteren van kernwapens. Geen enkele lidstaat, ook België niet, heeft gevraagd dat Israël eerst het Non-proliferatieverdrag voor kernwapens zou ondertekenen, waaronder het zijn kerninstallaties zou moeten openen voor internationale inspecties.
Schurkenstaat
Israël vertoont alle kenmerken die door het Westen worden toegeschreven aan “schurkenstaten” (“rogue states”), maar het blijft een goede vriend. Israëli’s die zich schuldig maken aan racisme (zoals het bepleiten van de verdrijving van alle Palestijnen), aan oorlogsmisdaden, aan mensenschendingen enz. worden in Brussel met alle égards ontvangen. Begrijpe wie het kan.
Europa heeft ook door zijn goedkeuring van alles wat Israël doet sterk bijgedragen aan de huidige crisis rond de Gaza, die in wezen begon in toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de onderhandelingen met de Palestijnen stopzette enkele dagen voor de voorziene einddatum van 29 april 2014. Voorwendsel was dit keer de verzoening tussen de Palestijnse beweging Al Fatah van Palestijns president Mahmoed Abbas, en de islamistische beweging Hamas. Nochtans nog altijd een officieel doel van de EU volgens de verklaring van de Europese Raad van 16 juli. Op 15 mei werden bij de apartheidsmuur twee Palestijnse jongeren in koelen bloede en zonder enige aanleiding doodgeschoten door Israëlische soldaten zoals als bleek uit beelden van private Palestijnse bewakingscamera’s. De enige maatregel die Israël trof was het uitvaardigen van een bevel tot verwijdering van de Palestijnse camera’s! Sedert 2000 en tot voor het begin van de huidige aanvallen op Gaza werden door Israël 1.526 Palestijnse kinderen vermoord of meer dan 100 per jaar, maar Europa en Israël blijven even goede vrienden. Een reactie kon niet uitblijven. Op 12 juni werden drie jonge Israëli’s op de Westelijke Jordaanoever ontvoerd. Tijdens de zoektocht naar hen hielden Israëlische troepen strooptochten op de Westelijke Jordaanoever, waarbij voor miljoenen euro aan cash en goederen werd gestolen. Na de ontdekking van de lijken van de drie werd een Palestijnse jongere door Israëlische kolonisten ontvoerd en levend in brand gestoken. Wat dan weer leidde tot nieuwe beschietingen, met primitieve raketten, vanuit Gaza op Israël.
Naar goede gewoonte veroordeelde Europa alleen de Palestijnen, met de Duitse kanselier Angela Merkel en de Franse socialistische president François Hollande in de hoofdrol. Israël heeft het recht zich te verdedigen en Palestijnen te gaan vermoorden als wraak is hun argument. De Palestijnen hebben volgens hen geen enkel recht om zich te verdedigen, laat staan “proportioneel” tegengeweld te gebruiken. Nochtans is verzet tegen een bezetting, zeker een uiterst brutale als de Israëlische, een internationaal erkend recht. Het had nooit zover kunnen komen – en dat geldt al tientallen jaren – als de EU zijn eigen normen en waarden ook in dit conflict had toegepast en evenveel respect had getoond voor de Palestijnse slachtoffers als voor de Israëlische. Sancties, waarmee de EU anders kwistig is, hadden Israël al lang tot ernstige gesprekken kunnen overhalen, want het kan niet overleven zonder westerse steun. Door Israël de vrije hand, en een “license to kill”, te geven, maakt de EU zich medeschuldig aan alle door Israël gepleegde misdaden. Waarop wacht het Internationaal Strafhof in Den Haag om een onderzoek tegen de EU en haar lidstaten te openen?
Voetnoten:
(1) Andrea Purgatori, Les mystères du crash d’Ustica, Le Monde diplomatique, juli 2014.
(2) Zie: Israël grootste schenner VN-resoluties, Uitpers nr. 39, maart 2003.
