Dakloos zijn, dat is een lifestyle choice, vindt Suella Braverman, minister van Binnenlandse Zaken van het Verenigd Koninkrijk. In dat ‘rijk’ neemt het aantal armen, en bijgevolg het aantal daklozen, zienderogen toe. Maar dat ze nu al tenten opzetten voor die daklozen, kan niet, aldus de minister. Ze is niet gediend is met deze ‘lifestyle’ die het openbare leven hindert…Diefstal, dronkenschap, bedelen, aldus Braverman die niet stilstaat bij de oorzaken van die fel stijgende dakloosheid.
Allerlei organisaties die daklozen bijspringen, zijn geschokt. Dakloos zijn, dat kiezen de meesten niet, dat is een gedwongen noodsituatie. Geen lifestyle, zoals de regering van supermiljardair Rishi Sunak het bestempelt. Ze zijn dakloos door het beleid van deze en vorige regeringen. In anderhalf jaar tijd is het aantal mensen die kozen voor een dakloze lifestyle door dat beleid erg toegenomen.
Druppelsgewijs
Dat beleid is in grote lijnen al 40 jaar bezig, sinds Margaret Thatcher de mijnstaking van 1983 brak. Dat heeft toen de syndicale slagkracht sterk verzwakt. Het patronaat werd daarentegen bedolven onder de gunsten. Superlage belastingen bij voorbeeld, waardoor er zogenaamd geen geld genoeg was voor infrastructuurwerken, voor sociale uitgaven, voor onderwijs, voor gezondheidszorg.
Dat is de voorbije crisisjaren erger geworden, met alle sociale gevolgen vandien, waaronder het aantal daklozen. Maar de lifestyle van de rijken is er enorm op vooruit gegaan. De groeiende rijkdom van die rijken zal doorsijpelen naar de rest van de maatschappij, zei Thatcher. Maar het tussenschot tussen rijken en de rest bleek waterdicht, er is erg weinig doorgesijpeld.
Daar staat Braverman natuurlijk niet bij stil, zij stoort zich aan tenten in de straten van het Koninkrijk. Liefdadigheidsorganisaties wijzen erop dat buitenslapers zeer jong sterven, gemiddeld op 45 jaar voor mannen, op 43 voor vrouwen. Niet omdat ze daar voor gekozen hebben.
