Bij de herverkiezing van George W. Bush reageerden de Cubaanse politici en commentatoren met een laconiek “un poco más de lo mismo” (nog wat meer van hetzelfde). En we moesten niet lang wachten om daar bevestiging van te krijgen.
In grote lijnen komt de buitenlandse politiek van de Bush II regering neer op de verheerlijking van de Amerikaanse invasie in Irak en Afghanistan en de daaropvolgende “democratisering” van die landen, de strijd tegen het terrorisme en de strijd tegen de tirannie en voor “vrijheid en democratie”. En er werd vlug opnieuw een lijstje van regeringen gegeven die tot de ongewensten dezer tijden behoren (waarschijnlijk verkregen langs de speciale directe hemelse telefoonlijn die de Amerikaanse president heeft). Iran, Syrië, Noord-Korea, … Meer van hetzelfde, alleen dat Irak en Afganistan er natuurlijk niet meer in voorkomen, want die zijn natuurlijk een voorbeeld van “vrijheid en democratie” dank zij de moedige en gedesinteresseerde buitenlandse politiek – en de daarbij behorende interventies – van de VS.
In Latijns-Amerika krijgt Venezuela slechte punten. Waarschijnlijk omdat de regering van Chavez in de door Bush en Aznar gesteunde staatsgreep zijn rol niet naar behoren heeft gespeeld. Hoe kom je erop om als Latijns-Amerikaans staatshoofd een staatsgreep te overleven?
En Cuba blijft natuurlijk op het lijstje van schurkenstaten staan en wordt beschouwd als één van de zes “voorposten van de tirannie”. Omdat de Cubaanse revolutie haar volk onderdrukt, er geen politieke partijen toegelaten zijn, er geen vrije meningsuiting bestaat en er geen privé-initiatieven mogelijk zijn. De oude argumenten van steun aan subversieve en terroristische organisaties, productie van biologische wapens, en drugtrafiek zijn blijkbaar wat op de achtergrond geraakt, maar nog niet echt verdwenen.
De Cubaanse regering en de verschillende media reageren met een analyse van wat de wereld van deze Bush II regering te verwachten heeft. De schending van de mensenrechten door de Amerikaanse troepen in Irak en Afganistan wordt dik in de verf gezet. Vóór het bureel van de Amerikaanse “interest section” aan de Malecon staat een enorm paneel met de foto’s van de gemartelde Iraakse gevangenen met een groot hakenkruis en de woorden “fascistas”, zodat James Cason (de Amerikaanse vertegenwoordiger hier) elke dag herinnerd wordt aan de ware aard van de Amerikaanse buitenlandse politiek.
Ook op radio en televisie en in de kranten komen spots en artikels over de desastreuze gevolgen van de Amerikaanse politiek in Latijns Amerika, het Midden-Oosten, Azië en over de ganse wereld. Bijna dagelijks wordt er in de Mesa redonda (Ronde tafel), een dagelijks analyseprogramma op televisie en heruitgezonden op de radio, gesproken over de gevolgen van de neoliberale en de imperialistische politiek van de VS regering en haar bondgenoten.
Maar de Cubaanse regering heeft ook meer concrete maatregelen genomen om deze vernieuwde agressie het hoofd te bieden. Na de publicatie door de VS regering in mei vorig jaar van het meer dan vijfhonderd tellende rapport ter bevordering van een democratische transitie in Cuba (dat de VS-politiek ten aanzien van Cuba uitstippelt), bereidt de regering zich voor op de verschillende mogelijke scenario’s die gaan van een grootscheepse militaire invasie tot infiltratie van de Cubaanse samenleving met contrarevolutionaire elementen en ideeën.
Zo werd eind vorig jaar een massieve militaire oefening gehouden die alle elementen van de Cubaanse samenleving mobiliseerden, van de elite-eenheden tot de milities en de bevolking.
Om de economische agressie tegen te gaan, werd op een dikke maand tijd de Amerikaanse dollar de vuilbak ingeveegd, en vervangen door de CUC (peso convertible).
En er is een duidelijk hercentraliseringsplan op gang gekomen, waarin de staat opnieuw de centrale rol gaat spelen in vrijwel alle sociale, economische en politieke sferen van de Cubaanse samenleving.
In zijn toespraak van 11 februari voor een internationale samenkomst van economisten zei Fidel Castro dat de staat herrijst als een Fenix-vogel, maar nu met nog grotere vleugels. En hij benadrukte dat in Cuba er nog meer revolutie komt, en dus ook meer staat. De nadruk ligt op het behoud van hetgeen bereikt is, en verbetering van hetgeen niet naar behoren functioneert. De staat heeft grootse plannen om de sociale programma’s die in de voorbije jaren zijn gelanceerd verder uit te breiden naar andere sectoren zoals huisvesting, transport en verbetering van de levenskwaliteit. En daarbij wordt er vooral gerekend op de bilaterale akkoorden met Venezuela, China en ook verschillende Arabische landen. Cuba zoekt haar bondgenoten in het zuiden, en maakt zich geen illusies over wat ze van het Westen kunnen verwachten. Niet voor niets heeft Fidel in een toespraak van twee weken geleden voor een internationaal congres van pedagogen ook Europa een veeg uit de pan gegeven en gezegd: “Cuba no necesita a Estados Unidos, Cuba no necesita de Europa; que cosa tan deliciosa poder decir eso, que no necesita de ninguna de esa gente” (Cuba heeft de Verenigde Saten niet nodig, Cuba heeft Europa niet nodig; wat een heerlijke zaak dit te kunnen zeggen, dat we hen niet nodig hebben).
De Cubaanse regering beantwoordt dus de dreigementen van de Bush II regering met net de tegenovergestelde maatregelen die ze in het Witte Huis verwachten. Cuba schelpt zich in en weigert mee te spelen in het globalisatieconcert.
(Uitpers, nr. 62, 6de jg., maart 2005)
