Achter al de woordenkramerij in Brussel, Berlijn, Washington … schuilt één idee: de Grieken hebben in januari een zware fout gemaakt, ze gaven een linkse partij – geen revolutionaire, geen “extremistische” maar gewoon een linkse partij – bijna de meerderheid in het parlement. Vanaf dan stond het vast dat ze daar zouden voor boeten, vooral dan Grieken die al zoveel te lijden hadden van een verarmingsprogramma dat het land steeds meer de dieperik insleurde.
Hun opzet: in Athene weer een regering aan de macht (–eloosheid) brengen die luistert naar “de instellingen” van het neoliberalisme. Het politieke doel komt op de eerste plaats, geld is hier bijkomstig. Hier moet een voorbeeld worden gesteld voor andere Europeanen, zoals de Spanjaarden: wie niet stemt naar de wensen van de bankwereld, riskeert zware straffen. De hoop op een andere, solidaire, wereld moet de kop worden ingedrukt. Tina, there is no alternative, zoals wijlen Margaret Thatcher voorhield. We kunnen ons beleid niet wijzigen omwille van verkiezingen, zei Jyrki Katainen, vice-voorzitter van de EU-Commissie vlak na de Griekse verkiezingen.
Lakeien
Premier Tsipras kreeg schouderklopjes toen “de instellingen” – EU-Commissie, ECB, IMF – de indruk kregen dat hij steeds meegaander werd. Ze begrepen wel dat hij in een lastige situatie zat, met een linkse partij waarbinnen dan nog een rumoerige linkervleugel zit die aan in vloed won tegenover de onverzettelijkheid van de overkant. De premier boog, maar niet ver genoeg. Regeringen geleid door “socialisten” – zoals de Franse en Italiaanse – gaven geen enkele blijk van solidariteit, de sociaaldemocratie liep gewoontegetrouw in het gareel.
Alle propagandasluizen zijn nu opengezet, de lakeien van “de instellingen” – politici, experts allerhande en mainstream media – doen hun best alle schuld voor de mislukkingen in de schoenen van onverantwoorde Griekse leiders te schuiven. Leiders die het aandurven om verdere afbraak te weigeren, die vinden dat er nu eindelijk stappen moeten genomen worden om het tij te keren (met bij voorbeeld meer dan 50 % werkloosheid onder de jeugd, voor zover die nog niet is uitgeweken). En die nu het lef hebben om het woord daarover aan de Grieken te geven in plaats van zich gewoon te onderwerpen en het land “te moderniseren”.
Democratisch
De regering organiseert een referendum, wat een afbraak van “de democratie”! En dat komt dan van instellingen die zich van democratische regels zeer weinig aantrekken. Of van sommige media die deze instellingen naar de mond praten en de burgers van de EU-landen dagelijks bewerken met de stelling dat de Grieken zoals vele anderen vóór hen offers moeten brengen… alsof een groot deel van die Grieken dat nog niet deed. De regering stelt volgens hen ook de verkeerde vraag; het mag niet gaan over het voorgelegde plan voor verdere verarming, maar over het lidmaatschap van de EU. Alsof de Griekse regering dat ooit in vraag stelde.
De Griekse regering heeft “brutaal onderhandeld”? Daarmee bedoelen de “Europese democraten” dat Athene zich niet gewillig neerlegt bij hun dictaten, zoals de vorige regeringen wel deden. Met de bekende gevolgen: een economische en vooral sociale ramp. Het vele geld dat zogenaamd voor Griekenland werd uitgetrokken, kwam zelden in Griekenland terecht maar ging rechtstreeks naar Duitse en andere banken? Een te negeren detail.
Lagarde
De hetze van politici en media tegen de Griekse regering, is onderdeel van een campagne om die regering ten val te brengen. Tsipras, Varoufakis en co, zij zullen hangen. Op het voorplan Christine Lagarde, leidster van het IMF, die haar sporen verdiende als superminister van ex-president Nicolas Sarkozy. Zij liet toe dat de Franse schatkist een regeling trof waarbij ze 400 miljoen euro gaf aan de bevriende zakenman Bernard Tapie – wat intussen tot een onderzoek leidde en waar een rechtszaak van komt. Tapie ligt Lagarde natuurlijk nauwer aan het hart dan Tsipras.
Ook de Oekraïense machthebbers liggen haar beter, te oordelen naar de gulheid van het IMF dat eerder 17,5 miljard dollar steun toezegde waarvan het er in maart al 5 miljard uitbetaalde. Nochtans zitten in die regering uiterst-rechtse extremisten, maar die hebben geen moeite met nog meer “soberheid” (armoede) voor de bevolking. Dat maakt een groot verschil met Syriza.
Voorbeeld
Oekraïne als voorbeeld? Daar is men er begin vorig jaar immers wel in geslaagd een regering ten val te brengen, een hardere repetitie van een vorige “oranje revolutie” tien jaar eerder en van een “fluwelen revolutie” in Georgië, twee grandioze mislukkingen. Die van 2014 werd dus wel een “succes”, al zijn de sponsors blijkbaar minder gelukkig met de grote invloed van uiterst-rechts.
Maar liever uiterst-rechts dan “russofielen”? Laat die Tsipras nu ook al aanpappen met de Russische president Vladimir Poetin die hem wil betalen voor de medewerking aan de pijpleiding Turkish Stream, een project om de gasleveringen niet via Oekraïne te laten gebeuren.
Vandaar allicht de verontruste telefoon van VS-president Barack Obama aan de Duitse kanselier Angela Merkel. Niet uit bezorgdheid om het lot van de euro, wel over de onvoorzienbare gevolgen wat er verder in Athene gebeurt. Griekenland als lidstaat van de EU, deel uitmakend van de Schengenzone, maar ook belangrijk lid van de Nato die het in die regio al zo moeilijk heeft met de onwillige lidstaat Turkije. Redenen genoeg voor al die Amerikaanse “democratische” instellingen met grote fondsen en met ervaring in Kiev, Belgrado en Tbilisi om zich actief met Griekenland bezig te houden.
