Michel Camdesuus verlaat het Internationaal Monetair Fonds, het IMF, met een zweem van zelfkritiek. Het IMF is onder hem uitgegroeid tot een hulpkas aan corrupte regimes. De voorbije twee jaar ging het om mega-bedragen, met als hoogtepunten tientallen miljarden dollars aan Indonesië, Zuid-Korea en Rusland. Vooral de leningen aan dat laatste land hebben Camdessus de das omgedaan, ondanks alle ontkenningen heeft het IMF daar (ook elders) om politieke redenen zijn eigen regels met de voeten getreden.
De kredieten aan Zuid-Korea dienden om het systeem van de ???chaebols???, de conglomeraten, op de been te houden, een systeem dat zelf is gebaseerd op ???copinage??? en corruptie. In Indonesië snelde het IMF een systeem van massale plundering en repressie ter hulp. En in Rusland hielp het IMF een van de ergste kleptocratieën van de aardbol overeind, want daar verdween het geld van het IMF regelrecht naar westerse bankkluizen.
Camdessus kan moeilijk "verdacht" worden van vooruitziendheid. In de herfst van 1997 zei hij dat nieuwe crisissen in Azië waren uitgesloten. Enkele weken later was er de krach in Zuid-Korea waar het IMF met 60 miljard dollar op de proppen moest komen om erger te voorkomen. In datzelfde jaar voorspelde hij dat Rusland op weg was om een economische supermacht te worden.
Het IMF-beleid was volledig afgestemd op de Amerikaanse diplomatie. Cuba en Noord-Korea stonden op de zwarte lijst, als enige lidstaten van de UNO. Clinton wou Jeltsin begin 1996 een handje toesteken? Geen probleem, de genocide in Tsjetsjenië werd uitdrukkelijk verdedigd en het IMF kwam met een maxi-krediet (10,2 miljard dollar) op de proppen om Jeltsins campagne voor herverkiezing te ondersteunen.
Camdessus negeerde halsstarrig de feiten als het om het Russisch regime ging. De diefstal en de samenwerking met maffiagroepen konden hem niet deren. Tot hij werkelijk niet meer naast de feiten kon kijken die de hele wereld kende. "We zagen niet dat de ontmanteling van het communistisch apparaat neerkwam op de ontmanteling van de staat. We hebben bijgedragen tot een institutionele woestijn in een cultuur van leugens, van parallelle economie en van privileges overgeërfd van het communisme", zei hij eind augustus in een gesprek met Libération. Camdessus loog, want als hij en de IMF-experts niet hadden gezien wat daar gebeurde, waren ze toch wel ongelooflijk onbekwaam. Misschien waren ze verblind door hun anticommunisme, maar in dit geval speelde vooral de "wens" van Washington;
Toen begin 1999 uitlekte dat de centrale bank van Rusland rond 50 miljard dollar had geplaatst bij Fimaco, een kredietcreatie op fiscaal paradijs Jersey (Brits Kanaaleiland), trachtten Camdessus en zijn experts dat te ontkennen. Toen in augustus aan het licht kwam dat IMF-kredieten via de Bank of New York naar diverse fiscale paradijzen had versluisd, kwam het IMF in nog nauwere schoentjes. Maar Camdessus volhardde niettemin in de boosheid.
"Russiagate" is hem fataal geworden. Bij zijn afscheid werd hij beschreven als de "grand commis" van het internationaal kredietwezen. Hij was vooral de commis van Washington. Dat zegt Steve Hanke van de John Hopkins Universiteit, ooit economisch adviseur van Reagan. De Republikeinen hopen natuurlijk van Russiagate een thema te maken in de campagne tegen Al Gore als Democratisch kandidaat voor de presidentsverkiezingen. Gore speelde een grote rol in de steun aan de rovers in het Kremlin. "Camdessus had gewoon niet mogen toegeven aan de grote druk van de regering Clinton ten gunste van het Kremlin", zegt Hanke. De Republikeinen bestempelden Camdessus in het Congres als "een Franse socialist".
En wat zegt de Britse minister van Financiën Gordon Brown ("New Labour")? Hij looft Camdessus omdat hij zo deskundig de overgang van Oost-Europa naar de markteconomie heeft begeleid??? Clinton en sommige Europese sociaal-democraten zitten alleszins op dezelfde lijn.
Het vertrek van Camdessus betekent geen wijziging in het beleid. Dat IMF helpt met nieuwe kredieten de oorlog in Tsjetsjenië financieren. Clinton stak op de OVSE-conferentie in Istanboel wel een vermanend vingertje uit, maar tegelijk kwam het IMF toch met nieuwe kredietschijven over de brug. Van hypocrisie gesproken.
