De regering-Bush heeft er drie jaar aan gewerkt om president Jean-Bertrand Aristide te wippen. Ze legde een eenzijdig embargo op en zette de humanitaire hulp aan het armste land in het Amerikaanse continent stop. Ze probeerde de steun voor president Aristide te ondermijnen en steunde de oppositie. Ze voerde een niet aflatende propagandacampagne om hem weg te krijgen. Ze steunde oproepen voor verkiezingen, die in strijd waren met de grondwet en de wetten van Haiti.
Ten slotte hebben de VS de regimewissel doorgedrukt met gewapende agressie door voormalige Haïtiaanse militaire officieren, leiders van de FRAPH (afkorting van Front for the Advancement and Progress of Haiti, maar in feite een doodseskader, nvdr) en criminele elementen, die Haïti binnendrongen met grote vuurkracht, te steunen. Alhoewel het maar om enkele honderden mensen ging, wisten zij gemakkelijk Cap Haitien, Gonaives, Hinche en Les Cayes te veroveren. Zij brachten daarbij enkel met pistolen gewapende politiemannen om, die geen training in oorlogvoering noch in verdediging tegen commando-eenheden hadden gekregen.
Deze kleine strijdmacht zou nooit Haïti hebben kunnen binnenkomen als president Aristide, een man van de vrede, het Haïtiaanse leger niet had afgeschaft. Wat een lovenswaardige daad was, die echter ongelukkiglijk genoeg het land weerloos maakte tegen gewapende agressie.
De internationale organisaties CARICOM (Caribische Gemeenschap), de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten) en de VN (Verenigde Naties) hadden moeten optreden om de democratisch gekozen regering van Haïti te beschermen. Toen Costa Rica zijn leger had afgeschaft, dreigde president Somoza (die door de Amerikaanse president Franklin Roosevelt "ons hoerenjong" werd genoemd) van Nicaragua tweemaal met een invasie van Costa Rica. Maar hij werd telkens tegengehouden, éénmaal door de OAS en de tweede keer door Venezuela.
De VS oefenden voortdurend druk uit op president Aristide om hem te doen vertrekken, om zijn grondwettelijke plichten op te geven en zijn volk in de steek te laten en het over te leveren aan het oude regime. Dat wil zeggen aan het leger, de paramilitaire FRAPH, criminele bendes en de oude oligarchie, die, met de hulp van de VS, 30 jaar lang het terrorisme van de Duvaliers steunden. Toen "Baby Doc" Duvalier in 1986 gedwongen was het land te verlaten omdat zijn repressieve strijdkrachten niet meer in staat waren de volkswoede te bedwingen, gebeurde dat met een vliegtuig van de Amerikaanse luchtmacht, dat hem naar de Franse Riviera bracht met miljoenen dollars die hij uit de armen van Haïti had geperst.
President Aristide stond onder enorme druk van de regering-Bush, maar weigerde zijn volk in de steek te laten, af te treden en de Haïtiaanse democratie en de grondwettelijke regering te ondermijnen. Hij stond al maanden onder die zware druk toen het geweld opnieuw zijn presidentschap bedreigde zoals in 1991, toen hij negen maanden had gedaan van zijn eerste ambtstermijn als eerste democratisch verkozen president van Haïti, het eerste en enige land waar ooit een slavenopstand succesvol was. Die revolutie werd begonnen door Toussaint Louverteur in 1791 en eindigde onder Jean-Jacques Dessalines en anderen, die de 20.000 man sterke legioenen van Napoleon versloegen en voor Haïti in 1804 de onafhankelijkheid verwierven.
In zijn in 1992 tijdens zijn ballingschap in Frankrijk gepubliceerde autobiografie, schreef Aristide: "In Haïti zijn we getuige van de opkomst van een rebellerend volk dat in opstand komt tegen de slavernij. Ik ben enkel de weerspiegeling, een echo van deze beweging. Zij zijn de hoofdrolspelers. Ik probeer enkel maar in hun dimensie te bestaan, liefde en niet-gewelddadigheid te tonen via en voorbij alle moeilijkheden van het leven, als het enige ding dat ons in staat zal stellen vooruitgang te boeken".
President Aristide publiceerde in het laatste hoofdstuk van zijn autobiografie "De Tien Geboden van de Democratie in Haïti", die hij eerder had verwoord voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in september 1991. Die geboden van Aristide vormen het politieke geloof van een priester, een geleerde en mens voor de armen. Zij omvatten: vrijheid; democratie; trouw aan de mensenrechten; het recht op eten en werk; verdediging van de Haïtiaanse diaspora; afwijzing van geweld; trouw aan de mens en – de hoogste vorm van rijkdom – trouw aan de Haïtiaanse cultuur; iedereen rond dezelfde tafel.
Dat is de man die door president Bush werd afgezet.
Als men de politiek van de regering-Bush van eenzijdige agressie-oorlogen, van schendingen van het internationaal recht en van de Amerikaanse grondwet en van regimewisselingen wil stoppen vooraleer de VS hun laatste vrienden verliezen en een langdurige golf van terrorisme zal ontstaat, dan moet het Amerikaanse Congres het volgende onderzoeken:
1. De rol van de VS in het verdrijven van president Aristide van Haïti
2. De hulp die de regering-Bush gaf bij het opleiden, financieren en bewapenen van de agressie tegen Haïti
3. De maatregelen die de regering-Bush nam om de sociale orde in Haïti te destabiliseren, om het oude leger, de FRAPH en de rijke oligarchieën te steunen
4. De rol die de VS speelden in het plotse vertrek van president Aristide van Haïti, dat in tegenspraak stond tot al zijn publieke verklaringen, en in het overbrengen van Aristide naar een verafgelegen land
5. Elke uitleg die de regering-Bush heeft voor het feit dat ze de voormalige militairen, FRAPH en andere gewelddadige groepen niet vroeg om de wapens neer te leggen – wapens die door de VS werden geleverd tot aan de vooravond van het gedwongen vertrek van de president
6. Waarom Washington elk mogelijk drukkingsmiddel gebruikte om de democratisch verkozen president van Haïti te verplichten afstand te doen van zijn grondwettelijke rechten
7. Waarom president Aristide werd ontvoerd, zoals Toussaint Louverture werd ontvoerd om gevangen te worden gezet in Frankrijk in 1803 en zoals president Emilio Aguinaldo van de Filippijnen door Amerikaanse soldaten werd ontvoerd om een einde te maken aan de Filippijns-Amerikaanse Oorlog in 1901?
Het Amerikaanse continent kan geen veilige noch gelukkige plaats zijn zolang er geen einde komt aan Amerikaanse militaire en economische interventies en regimewissels, zolang gerechtigheid voor allen niet verzekerd is, zolang er geen herstelbetalingen zijn gebeurd voor misdrijven uit het verleden en zolang president Aristide niet is teruggekeerd naar Haïti om zijn volk te dienen.
(Uitpers, nr. 52, 5de jg., april 2004)
Bron:
International Action Center
Founded by Former U.S. Attorney General Ramsey Clark
39 W. 14th St., NY, NY, 10011 212-633-6646,
www.iacenter.org
Ramsey Clark is een voormalige Amerikaanse minister van Justitie
