Beste vrienden,
Ik schrijf niet dikwijls, want naarmate men meer en meer middenin het onrecht en de absurditeit leeft, krijgt men ten lange laatste de indruk zichzelf te herhalen zonder dat het tot iets leidt.
Maar vandaag is de maat méér dan vol. Ik heb er genoeg van in alle talen te horen en te lezen dat de aanslagen de "roadmap" en als dusdanig de vredespogingen saboteren. Ik heb genoeg van de anti-Arafat- en soortgelijke niet-door-Israël-geliefde litanieën. Ik heb er genoeg van niets te lezen of te horen over het Israëlische terrorisme dat zélfs de hoop op vrede in de kiem smoort.
Vandaar dat ik besloten heb om jullie deelgenoot te maken van een klein stukje van ons dagdagelijks leven.
Gisteren 19 mei 2003 word ik opgebeld door één van mijn oud-studenten van wie ik de verwrongen stem nauwelijks herken. Hij vraagt me om zo snel mogelijk te komen… hij vraagt ook om buitenlanders mee te brengen als het kan. Hij stopt met praten, klinkt aangeslagen, weent. De Israëli’s hebben het huis van zijn schoonvader en zijn neef afgebroken. Ze hebben ook nog een ander huis afgebroken, de moskee beschadigd, en dan volgens een goede oude gewoonte hebben ze de bomen uitgerukt. De pantserwagens en bulldozers zijn er nog steeds.
Ik twijfel, ik word bevangen door angst bij het idee niets te kunnen doen. Ik ben ook bang misschien een van die afschuwelijke, op-alles-wat-beweegt-schietende insecten op mijn weg te ontmoeten. Samen met een vriend beslissen we om er toch naartoe te gaan. We kunnen Beit Hanoun niet via de hoofdweg (Salaheddine) bereiken want de tanks bezetten het gehucht sedert 4 dagen. We zijn verplicht om via een mij niet bekende zijweg te gaan. En we komen aan. De mannen zitten in rouwhouding. Wat verder zijn de vrouwen samen. De sfeer is zó zwaar dat we niet weten wat zeggen.
We luisteren naar het verhaal van de afgelopen nacht. De mannen zijn buitengewoon kalm, maar hun gezichten zijn getekend door vermoeidheid en kommer. De vrouwen zijn bij de kinderen die niet begrijpen wat hen overkomt of die het maar al te goed begrijpen en die té braaf zijn. Zij vertellen en bekijken het hoopje dat ze hebben kunnen redden met een blik waarin alles wat ze verloren hebben te lezen valt. De grootsten zoeken hun schriften en boeken want de examens zijn begonnen.
Wat ik gezien heb is onbeschrijfelijk. Ik heb een met de grond gelijkgemaakt, onder het zand bedolven huis gezien. Ik heb de familie, bijgestaan door de buren, zien graven om nog te redden wat te redden valt. Hun wanhopig zoeken leek een ziekelijk spel want er blijft niks over, zelfs de tractor niet want die is vermorzeld met de rest. Ik heb een jonge vrouw gezien dwalend tussen het puin dat al haar hoop verzwolgen heeft. Ik heb de kadavers van geiten en dieren gezien vermorzeld door de bulldozers met de rest. Ik heb de verwoeste bijenkorven en ontwortelde bomen gezien. Ik heb overspannen kinderen gezien die géén andere manier vonden om het onuitspreekbare te uiten dan het bekijken van een heen en weer rijdende tank die sporadisch schoot naar boeren die de weg probeerden over te steken. Ik heb twee andere huizen gezien waar de bulldozers een stuk uit weggehakt hadden en die als bij mirakel overeind bleven staan. Ik heb de vernietigde cabine die het gehucht van elektriciteit voorzag gezien. Ik heb, of laten we het eerder zo stellen dat ik niét meer de nieuw aangelegde weg gezien heb: de Hunnen zijn daar voorbij gekomen. En tóch heb ik géén tranen gezien behalve in de ogen van mijn oud-student die dit absurde leven niet meer ziet zitten: hij is onlangs vader geworden en vraagt zich angstig af wat hij zijn kind zal kunnen bieden.
Ik heb de geur van stof en omgewoelde aarde ingeademd, alsook de geur van de dood: blauwe vliegen koeken samen op de plaats waar de dieren verzwolgen zijn.
Dan heb ik de karige verhalen gehoord. Ik kreeg er kippenvel van. De soldaten zijn gekomen, hebben iedereen bevel gegeven om op staande voet naar buiten te gaan zonder iets mee te nemen: géén geld, géén melk voor de kinderen, géén waardevolle papieren, géén dekens, géén… dit alles in het midden van de nacht. Allen zijn zonder weerstand naar buiten gegaan om van verre toe te kijken op de vernietiging van hun hebben en houden. Op een andere plaats hebben de soldaten het tegen een vader gehad. Zijn nauwelijks 5 jaar oude dochtertje kwam al wenend op hem toegerend. De soldaat zette zijn wapen op zijn slapen en heeft hem bevolen de handen in de lucht te steken. Ergens anders vertelt een vrouw mij dat ze de soldaten gevraagd had om tenminste de dieren, de schapen en de hond, buiten te laten. De soldaten hebben dit geweigerd. "Ze hebben met niets medelijden" zegt me deze vrouw, "waarom de dieren"?
De families hebben nu onderdak bij hun naastbestaanden gevonden. Op slag 20 personen méér in een huis dat er al ongeveer evenveel herbergt. Mensen die hun woning en bestaansmiddelen verloren hebben: géén olijfbomen meer, géén citroenbomen meer, géén kudde meer, niéts meer. Niéts meer, in een gehucht waar de mensen al bijna niets hadden.
Ik heb jullie het verhaal van het gehucht Beit Hanoun verteld omdat ik het gezien heb. Om het even wie kan jullie een soortgelijk of zelfs bloediger verhaal doen over Rafah, Khan Younis, Garara, Moghraga, Nuseirat, Jabalya of ergens anders. Dát is dagdagelijkse kost. En wanneer men jullie op radio, TV en in de kranten vertelt dat na een periode van kalmte de aanslagen opnieuw begonnen zijn, dan moeten jullie weten dat kalmte in Palestina – dood, vernietiging en dagelijkse pesterijen – betekent.
De bezetting en de daarmee gepaard gaande verdrukking – dat is terrorisme! Terrorisme is het dagelijks vermoorden van een volk en van zijn toekomst.
En, het is eveneens de sabotage van alle "roadmaps" die men zich maar kan inbeelden.
* Marianne Blume onderwijst Frans aan de Al-Azhar Universiteit van Gaza in het kader van de ontwikkelingssamenwerking van de Franse gemeenschap.
(Uitpers, nr.43, 4de jg. , juni 2003)
