Boris Johnson weet – hopelijk – wat ie doet. Wij niet. De man is al zijn hele loopbaan zo onbetrouwbaar, dat niemand gelooft dat hij ooit zal doen wat hij zegt. Maar je weet natuurlijk nooit. Misschien is het voldoende eraan te herinneren dat hij bij de organisatie van het Brexit-referendum in 2016 zijn standpunt met zuiver carrière-overwegingen bepaalde. Was het hem persoonlijk beter uitgekomen, hij was tégen Brexit geweest.
Sinds hij premier is, gaat het volle vaart in de richting van een no-deal Brexit op 31 oktober. Niemand kan precies zeggen wat de economische gevolgen zullen zijn, voor beide partners, maar iedereen verwacht dat het erg pijn zal doen. Boris stuurde even een gezant naar Brussel, maar zonder resultaat. Het grote twistpunt is namelijk de ‘backstop’, het feit dat het V.K. in de douane-unie moet blijven om een harde grens tussen Noord-Ierland en de Republiek te vermijden. Daar kan men inderdaad geen speld tussen krijgen, wan de EU kan onmogelijk haar Lidstaat Ierland benadelen. De kans op een opflakkering van het conflict is bovendien groot.
Boris trekt zijn besluit en zegt ‘no deal’ op 31 oktober.
De politieke klasse is in paniek en probeert het te voorkomen. Maar hoe? Verkiezingen, zegt Corbyn, ja, maar hoe? Het Parlement zou een no-deal in principe kunnen tegen houden, maar is bang zelf buiten spel te worden gezet. Boris heeft ook sterke bondgenoten, de V.S. zowel als Rusland. Steve Bannon en John Bolton spelen hun rol, zij weten zeer goed dat het vertrek van het V.K. de E.U. hopeloos zal verzwakken.
Jeremy Corbyn stelt nu voor om en vertrouwensstemming te organiseren in het Lagerhuis. In theorie is daar een meerderheid voor te vinden, de vraag is alleen of Corbyn de geknipte man is om dat te halen. Hij stelt voor om dan eventjes, met een strikte tijdslimiet, eerste minister te worden, een verder uitstel voor Brexit te vragen aan de EU, dan verkiezingen te organiseren en een referendum over de manier waarop het V.K. al dan niet de E.U. moet verlaten. Dan ‘al dan niet’ is voor Corbyn wel nieuw.
Het Welshe Plaid Cymru, de Schotse SNP en de Groenen zijn het eens met dat plan. Caroline Lucas, voorzitter van de Groenen vraagt wel dat Corbyn een garantie biedt dat mocht hij het niet halen, hij akkoord gaat met een ander kandidaat om tijdelijk eerste minister te worden.
De lib-dems vegen het voorstel van tafel. Voor hen is zelfs één dag Corbyn als eerste minister totaal onaanvaardbaar. Voor de anti-brexiters van de Conservatieven trouwens ook.
Maar het plan zelf is goed, nu zien of de partijen hun meningsverschillen eventjes opzij kunnen zetten om een redelijke oplossing mogelijk te maken.