Een symbool is heengegaan
President Yasser Arafat is niet meer. Vrede vzw betuigt zijn medeleven met de Palestijnen voor wie Arafat meer was dan zomaar een leider. Al tijdens zijn leven groeide Arafat uit tot een mythe, een symbool van de Palestijnse strijd. De man die heel zijn leven wijdde aan de Palestijnse zaak, heeft het einde van het jarenlange onrecht tegen het Palestijnse volk niet meer zelf mogen meemaken.
Hij was controversieel in leven, en hij draagt die controverse ook nu nog verder mee met zijn dood. Zijn wens om in Jeruzalem te worden begraven, de echte hoofdstad van Palestina, weigerde de Israëlische regering boutweg in te willigen. Ramallah, waar zijn hoofdkwartier de ‘Muqata’ was gevestigd, zal zijn voorlopige (?) rustplaats worden.
De Amerikaanse president Bush heeft al de wens geuit dat zijn dood de weg vrijmaakt voor. Hij hoopt dat “de toekomst vrede zal brengen en de vervulling van een onafhankelijk, democratisch Palestina.” Het zijn hypocriete woorden uit de mond van een president die het Israëlisch regime consequent heeft gesteund in zijn bezettingsterreur en die zijn goedkeuring verleende aan de bouw van de annexatiemuur en de joodse nederzettingen.
“De berg zal niet buigen voor de wind”, zo luidt een populair Palestijns gezegde. Ook zonder Arafat zal het Palestijns verzet voortduren. Want het onrecht, de bezetting, de grondroof, de
vluchtelingen, dat alles blijft bestaan en dat vraagt een rechtvaardige oplossing. Tot zolang hebben de Palestijnen weinig keus. Willen ze als volk overleven, een toekomst hebben, dan moeten ze de strijd voortzetten. Arafat was het gezicht van die strijd en hij zal het ook na zijn dood blijven. Maar de onafhankelijkheidswens is een collectieve Palestijnse wens, die niemand kan afnemen.
Vrede vzw hoopt dat de Palestijnen via democratische weg een nieuwe leiding zullen kiezen die in staat is voor hun rechten op te komen. Vrede vzw bevestigt zijn steun aan de Palestijnse strijd en herhaalt dat alleen de uitvoering van de VN-resoluties en het einde van de racistische politiek van het Israëlisch regime vrede en verzoening kan brengen voor beide volken.
Yasser Arafat, icoon van de Palestijnse strijd, overleden
Met de dood van Yasser Arafat breekt een periode van rouw en onzekerheid voor het Palestijnse volk aan. Het Actieplatform Palestina, l’Association belgo-palestinienne en de Unie van de Joodse Progressieven van België willen hun medeleven met het Palestijnse volk betuigen en de verdiensten van Yasser Arafat benadrukken.
Als leider van zijn volk vertegenwoordigde Yasser Arafat meer dan veertig jaar lang eerst en vooral het Palestijnse volk. Hij maakte de strijd van de Palestijnen tegen de Israëlische bezetting wereldwijd bekend. In 1988 erkende Yasser Arafat het bestaan van Israël op 78 procent van historisch Palestina. Hiermee legde hij de basis voor de tweestaten oplossing. Voor zijn inspanningen tijdens het Oslo vredesproces, kreeg hij samen met Yitzhaq Rabin de Nobelprijs voor de vrede. In tegenstelling tot wat de Israëlische regering beweert, zocht hij vrede. Maar niet tot elke prijs.
Indien Israël hem ooit een ernstig aanbod had gedaan voor een rechtvaardige en duurzame vrede, dan had hij dat aanvaard. Dit gebeurde echter niet. Zelfs het ‘genereuze aanbod’ van Ehud Barak tijdens de Camp David onderhandelingen verschilde niet wezenlijk van de plannen van huidig premier Sharon. Het basisprobleem is dat Israël zich niet wil terugtrekken uit de Palestijnse gebieden en zich kant tegen de oprichting van een leefbare en onafhankelijke Palestijnse staat. Arafat was dus een obstakel voor de plannen van de Israëlische regering.
Israëls demonisering van Arafat past in de strategie van het unilaterale optreden die het sinds 2000 toepast. Hiermee ondermijnde Israël de mogelijkheid om rechtvaardige vrede te bereiken nog verder. Ondanks zijn fouten, hadden de Palestijnen immers een basisvertrouwen in Yasser Arafat.
Dit maakte hem tot een leider die compromissen kon sluiten voor zijn volk en toegevingen kon doen. Hij was bovendien de democratisch verkozen leider van het Palestijnse volk.
De afwezigheid van Yasser Arafat zal moeilijk zijn voor de Palestijnen. Maar het is zeker dat hun lange mars naar vrijheid onverminderd zal voortgaan. Zijn dood zal bovendien geen wezenlijk verschil maken voor hun dagelijks leven. Dit wordt immers bepaald door de Israëlische bezetting en het geweld dat ermee gepaard gaat. We hopen dan ook dat de nieuwe leiders van het Palestijnse volk, net zoals Yasser Arafat, opkomen voor zijn onvervreemdbare rechten. Bovendien hopen we dat de internationale gemeenschap zich kritischer zal opstellen tegen Israëls pogingen om het Palestijnse leiderschap te delegitimeren.
Voor meer informatie:
Annuschka Vandewalle, APP, 0478/27.82.66
Nadia Farkh, ABP, 0475/92.75.02
Amir Haberkorn, UPJB, 0478/27.67.46
Medeleven met alle Palestijnen
VZW CODIP drukt haar medeleven uit met alle Palestijnen die treuren om het verlies van hun president Yasser Arafat. Arafat heeft een zeer belangrijke rol gespeeld in de Palestijnse strijd tegen de Israëlische kolonisatie en etnische zuivering van het historische Palestina. Om die reden willen we hem als mens en als politicus ons respect betuigen. Door zijn persoonlijke inzet in die strijd kon hij rekenen op ontzag van vele Palestijnen. Alhoewel zijn leiding niet onbesproken is, kon hij de eenheid onder het volk bewaren.
Israël heeft een historische kans gemist in het ‘tijdperk Arafat’ door geen vrede te willen sluiten met de Palestijnen. Arafat was een zeer gematigd figuur. In 1993 deed hij een grote geste naar Israël, hij gaf 78% van het historische Palestina in ruil voor vrede. Maar de Israëlische regering weigerde het Palestijnse volk respect en veiligheid. Zij hield zich nooit aan de overeenkomsten en dwong Arafat steeds verder toegevingen te doen.
CODIP is verheugd te horen dat Minister De Gucht wil dat de Europese Unie bewuste politieke stappen onderneemt om tot vrede te komen. De westerse landen dragen inderdaad een grote verantwoordelijkheid in de Palestijnse tragedie, waarvan wij vandaag getuigen zijn. CODIP vzw roept de Belgische regering en de Europese Unie dan ook op om werk te maken van een rechtvaardige en duurzame vrede tussen Israël en het Palestijnse volk op basis van het Internationaal Recht in plaats van te zoeken naar akkoorden die aanvaard zouden kunnen worden door de Israëlische bezetter.
België als lid is van de Verenigde Naties is verplicht vanuit dit lidmaatschap te eisen dat de VN-resoluties uitgevoerd worden, ook door Israël. Israël werd als VN-lid opgenomen in 1949 en verklaarde zich zo bereid alle VN-resoluties na te komen. Tot op vandaag werd nog geen enkele resolutie uitgevoerd, inclusief die van de VN-Veiligheidsraad, die een onvoorwaardelijke terugtrekking eisen uit de in 1967 bezette gebieden.
Onze politici dienen zelf respect te tonen voor dit Internationaal Recht door de uitvoering ervan te eisen en bij weigering sancties te treffen. Als ze geloofwaardig willen overkomen dienen ze ook te eisen dat Israël een echte democratische staat wordt voor al haar inwoners en niet voor joden alln. Het racisme en de Apartheidspolitiek dienen veroordeeld te worden. Aangezien Sharon een tweestatenoplossing onmogelijk maakt, dient geijverd te worden voor de Eénstatenoplossing, Israël/Palestina, met gelijke rechten voor joden, christenen en moslims en het Recht op terugkeer van de vluchtelingen.
Voor CODIP vzw
Vandecan Myriam
11-11-2004
Persverklaring Nederlands Palestina Komitee bij het overlijden van Yasser Arafat
Het Nederlands Palestina drukt zijn medeleven uit met alle Palestijnen in Israël, in de bezette gebieden en in de diaspora en alle andere mensen buiten Palestina die treuren om het verlies van Yasser Arafat. Yasser Arafat heeft een historische rol gespeeld in die strijd tegen de onderdrukking van het Palestijnse volk en het is om die reden dat we hem als mens en als politicus ons respect betuigen.
Net als de strijd van de Palestijnen naar vrijheid vaak verkeerd begrepen is, zo is de historische rol van Yasser Arafat in die strijd ook vaak verkeerd begrepen. Het is de verdienste van Arafat dat hij in een tijd waarin het Israëlische leger kans had gezien de Palestijnen grotendeels uit hun land te verjagen en in een tijd waarin de Israëlische premier, Golda Meir, riep “Palestijnen nog nooit van gehoord” door zijn charismatische leiding de Palestijnen uit het dal heeft gehaald, de weg naar bevrijding en zelfbeschikking heeft doen inslaan. Het is die rol die het prestige verklaart dat hij nog steeds bezit bij vele Palestijnen, die verklaart waarom hij het symbool werd van de Palestijnse strijd voor vrijheid. Die rol had heeft hij alleen maar kunnen spelen door zijn tomeloze inzet, zijn indrukwekkende werkkracht. Als hij de corrupte slappeling was geweest, waarvoor hij vaak versleten is, was hem dat niet gelukt. Het prestige dat hij aan deze rol overhield zijn altijd slecht begrepen in Nederland.
Waardering kreeg Arafat pas toen hij in het kader van het Osloproces in onderhandeling trad met de staat Israël. Om net zo snel weer verguisd te worden op het moment dat dat proces mislukte. Maar het Osloproces is niet mislukt door Arafat, op zijn gebrek aan bereidheid om compromissen te sluiten. Het is mislukt omdat Arafat zijn volk niet kon dwingen te leven in een enkel in naam soevereine staat, een miniem Bantustan dat op alle mogelijke manieren afhankelijk was van Israël.
Wie de komende leiders ook zullen zijn, degene die hoge ogen gooit als het gaat om de opvolging, Marwan Barghouti, die zit als een Nelson Mandela met een levenslange straf in Israël in de gevangenis, één ding is zeker : het Palestijnse volk is niet dood, de Israëlische regering zal geen excuus hebben het volk te negeren zonder zijn aanhoudende verzet te riskeren. Het Palestijnse volk laat zich niet langer straffeloos verjagen. Er wordt wel gezegd: “zonder Arafat zou er allang vrede geweest zijn”. Dat is een misvatting. Ook zonder Arafat zal de strijd doorgaan zolang Israël de Palestijnse rechten ontkent.
Europa, de EU, kortom onze politici zullen, waar het Amerika van Bush het laat afweten, een krachtiger rol moeten gaan spelen om het recht van de Palestijnen op leven, land en toekomst, het recht op vrijheid en veiligheid af te dwingen.
Yasser Arafat is nu gestorven in Parijs. Hij moest toestemming krijgen van de staat Israël om de medische verzorging te kunnen krijgen die hij nodig had. Net zoals vele Palestijnen toestemming moeten krijgen om langs de checkpoints te komen om toegang te krijgen tot medische voorzieningen. Yasser Arafat wilde begraven worden in Jeruzalem. Dat wordt nu verhinderd door de Israelische autoriteiten. Dezelfde autoriteiten die verhinderen dat Palestijnse jongens en meisjes naar school kunnen, dat Palestijnse boeren hun land bebouwen, dat Palestijnse mannen en vrouwen kunnen werken om hun families te onderhouden, dat het Palestijnse volk leeft in zijn land! Het Palestijnse volk kan niet anders dan op te komen voor zijn meest elementaire mensenrechten. Zolang die strijd voor de elementaire mensenrechten van het Palestijnse volk gevoerd wordt zal de naam van de man die hem begon niet vergeten worden.
Nederlands Palestina Komitee, 11-11-2004
(Uitpers, nr. 59, 6de jg., december 2004)