Wie zich al jaren met het Midden-Oosten, waarvan de Israëlisch-Palestijnse kwestie een onderdeel is, bezig houdt, heeft het zeker al meegemaakt. Joodse en andere pro-Israëlische sympathisanten die de boel op stelten zetten op avonden over Palestina-Israël,, sprekers uitschelden voor alles wat lelijk is, kritische joden die er aan deelnemen als “verraders van het joodse volk” brandmerken. In Frankrijk zijn er al heuse knokploegen actief, die mensen wegens hun pro-Palestijnse mening, en de uiting daarvan, aftuigen. Zo ver is het in België (nog?) niet gekomen.
Vrije meningsuiting over het onderwerp Israël-Palestina is duidelijk niet gewenst door een heleboel mensen. Op avonden van Israël-sympathisanten worden geen “andersdenkenden” gevraagd. Organisatoren van bijeenkomsten over Palestina, zonder pro-Israëlische woordvoerders, worden door mensen als Benno Barnard bestookt met verwijten dat ze “onevenwichtig” te werk gaan, enkel linkse leugens vertellen enz. Er wordt zonder meer geëist dat ook de andere partij moet worden uitgenodigd. Dikwijls nodigt die zichzelf ongevraagd uit. Zelfs in besloten bijeenkomsten, waarvoor voorafgaande inschrijving is vereist, – we hebben het meegemaakt in het Belgische parlement – probeert ze binnen te dringen om spreekrecht op te eisen, of, erger nog, poogt het woord te monopoliseren.
Meestal vangen de organisatoren dat zo beschaafd mogelijk op. Maar als er eens een geval is, zoals dat van Benno Barnard, die duidelijk de moslimgemeenschap wou provoceren met zijn “Leve God, weg met Allah” aan de Antwerpse universiteit, wordt er voor een anti-islamhetze gezorgd. Plots maken de mensen, die geen enkel probleem hebben met het snoeren van de mond van al dan niet vermeende tegenstanders, laat staan die praktijken veroordelen, er een zaak van belemmering van “vrije meningsuiting” van. Het kwam zelfs zo ver dat de Antwerpse socialistische burgemeester Patrick Janssens aan een rechter vroeg een dwangsom op te leggen van € 25.000 aan degenen die nog eens heibel zouden maken bij een optreden van Barnard. Tegen pro-Israëlische ordeverstoorders nam hij nooit enige maatregel. Laat staan dat hij er het gerecht voor aansprak. In Frankrijk worden de knokploegen ongemoeid gelaten.
Zoiets is maar mogelijk in een klimaat van islamofobie, dat via de pers, extreem-rechtse partijen en de Israëlische propagandamachine, “mainstream” is geworden en ook de “democratische partijen” tegenwoordig fel beïnvloedt. (De ‘socialist’ Willy Claes hielp, als secretaris-generaal van de NAVO in 1995 die fobie op gang brengen door de islam als de nieuwe vijand, in plaats van de verdwenen Sovjet-Unie, voor te stellen). Een mooi staaltje van die mainstreamfobie is een eind maart in een commissie van de Kamer van Volksvertegenwoordigers goedgekeurd wetsontwerp voor een verbod op de boerka, een alles, ook het gelaat, verhullend kledingstuk dat een aantal moslimvrouwen, al dan niet vrijwillig, dragen. Een totaal overbodig initiatief omdat de wet nu al de burgers verbiedt onherkenbaar op straat te lopen. Meer daarover elders in dit nummer van Uitpers.
Ook blijkt telkens weer het ontstellende gebrek aan kennis bij de islamofoben en hun nog ontstellender gebrek aan respect voor de rechten van de mens, die ze beweren te verdedigen. De islamhaters beweren niet de moslims aan te vallen, maar de islam. Nochtans hebben ze het steevast over “de moslims” en hebben ze geen benul van de nauwe band tussen jodendom en de islam. Deze laatste godsdienst heeft enorm veel overgenomen van de joodse wetten en regels. Om te beginnen de besnijdenis, die in feit neerkomt op een mannelijke genitale verminking – en dus eigenlijk overal ter wereld zou moeten worden verboden, op gelijke voet met de vrouwelijke besnijdenis. En de positie van de vrouw in het jodendom is geen haar beter dan in de islam, soms zelfs slechter – echtscheiding is niet mogelijk zonder toestemming van de echtgenoot. De joodse mannelijke rechters geven de man altijd gelijk. Ook de joodse vrouwen mogen hun haren niet laten zien en dragen dus, als ze orthodox zijn, een hoofddoek (en ook de lange gewaden tot op de grond) zoals moslimvrouwen. Aangezien het jodendom een zeer legalistische godsdienst is met geboden en verboden – ook iets wat de islam heeft overgenomen – omzeilen vele joodse vrouw de letter van de wet door een pruik te dragen.
De islamitische madrasa’s (koranscholen) zijn te vergelijken met de yeshiva’s, de joodse religieuze scholen, waar de Thora wordt bestudeerd. Vele orthodoxe joden zijn daar zo intensief mee bezig dat ze de tijd niet hebben om “de handen uit te mouwen te steken” – een verwijt dat Barnard de Palestijnen toewerpt – maar leven van giften uit het buitenland en van wat ze via hun electorale macht kunnen loskrijgen van de Israëlische regering. Ook in België hebben joodse scholen problemen met de officiële programma’s, die voorzien in onder meer seksuele opvoeding en het onderwijzen van de evolutieleer.
Invoering van de sharia, de islamitische wet? Ook dat heeft zijn equivalent in Israël. Het uitgesproken doel van de orthodoxe joden is de invoering van de joodse wet in Israël, met steniging en al. Voor hen moet Israël een theocratie worden. Mag hier de vraag worden gesteld of het jodendom compatibel is met democratie zoals de islamofoben die stellen over de islam? De islam een gewelddadige en bloeddorstige godsdienst? Lees er eens de bijbel op na met zijn ontstellend aantal bloedbaden – en de verheerlijking ervan. Als de koran moet worden verboden, zoals de Nederlandse Partij voor de Vrijheid van Geert Wilders wil, waarom dan niet meteen een verbod op de bijbel vragen?
Islamofoben houden over dat alles onzedig hun mond. Enkel de islam is volgens hen achterlijk. Hun doel is niet “achterlijke praktijken” aan de kaak te stellen zoals ze beweren maar Israël te verdedigen. Door Israël en het jodendom te sparen willen ze ook voorkomen dat hen het verwijt van antisemitisme zou naar het hoofd worden geslingerd. Maar nu is het zo dat antisemieten de beste vrienden van Israël en de joden zijn. Neem bv. de neoconservatieve Amerikaanse evangelische christenen, die zelfs een “ambassade” in Jeruzalem hebben. Zij zijn fervente voorstanders van de “terugkeer” van alle joden naar de bijbelse grond omdat, eens die terugkeer gerealiseerd, in hun visie, het einde der tijden nabij zal zijn. En in die eindfase van de wereld zouden de joden de keuze krijgen zich tot het christendom te bekeren of afgemaakt te worden. Voorwaar een rare vriendschap tussen de joodse staat en christenen die eigenlijk de ondergang en het einde van de joden willen.
Ook de houding van vele islamofoben tegenover het nationalisme is uiterst dubieus. Het joodse nationalisme in zijn meest extreme vormen is voor hen geen probleem. Dat er nergens in de Bijbel staat dat God het land aan “de joden” heeft gegeven, wel dat God het aan de afstammelingen van Abraham heeft gegeven in de letterlijke zin van het woord, via zijn zaad, semen of sperma, weten ze niet. Als Abraham al heeft bestaan – de oudste bijbelteksten werden meer dan 1000 jaar na de vermeende feiten geschreven – dan zijn zijn afstammelingen in de regio terug te vinden. Ook al hebben die zich eerst massaal tot de heidense Griekse en Romeinse godsdiensten, en daarna tot het christendom en de islam bekeerd, hun “erfrecht” blijft bestaan. Een dergelijk erfrecht hebben zeker niet de afstammelingen van bekeerlingen tot het jodendom uit de Kaukasus, het antieke, Rome, de huidige Arabische wereld (Jemen, Irak, de Maghreb) enz., die massaal naar Israël zijn gekomen of door de zionisten gedwongen werden er naartoe te gaan. De mythe van het “joodse volk” in de etnische betekenis van het woord dat 2000 jaar lang in ballingschap zou zijn gestuurd, is al lang ontmaskerd. ER is nergens enig bewijs te vinden van een verdrijving van de joden. Lees er eens de Israëli Shlomo Sand op na in diens boek dat in Europa eerst in het Frans werd gepubliceerd onder de titel “Comment le peuple juif fut inventé” . Lees er ook de werken van de Israëlische archeoloog Israël Finkelstein op na die brandhout maakt van de verhalen over David en Salomon en over de ballingschap in de Sinaï-woestijn.
Israël Finkelstein is niet te verwarren met de politieke wetenschapper Norman Finkelstein, die het misbruik van de holocaust door de staat Israël heeft aan de kaak heeft gesteld en daarom door verschillende Amerikaanse universiteiten, op instigatie van de Israël-lobby, wordt gebroodroofd. Broodroof en censuur van mensen die de Israëlische mythen doorprikken zijn in de VS, en ook in Europa, een courante praktijk. Barnard & Co hebben daar nooit tegen geprotesteerd, maar Barnard protesteerde wel tegen de “broodroof” die hij onderging omdat hij niet in Antwerpen kon spreken. (Norman Finkelstein publiceerde zopas een nieuw boek dat elders, in de boekenrubriek van Uitpers, wordt besproken).
De islamofoben hebben er geen problemen mee dat de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman openlijk pleit voor de verdrijving van alle Palestijnse uit Israël noch dat rabbijnen soldaten het advies geven zoveel burgers te doden als ze willen. Evenmin stellen ze de discriminatie van de joodse staat, zeg maar het racisme van die staat, zijn etnische zuiveringen die nog altijd doorgaan, zijn schendingen van de mensenrechten, zijn oorlogsmisdaden en zijn misdaden tegen de menselijkheid aan de kaak.
Niettemin beweren die mensen tegen het Vlaams Belang te zijn – alhoewel ze wat Israël betreft op dezelfde lijn zitten als het Belang – en het Vlaams nationalisme in het algemeen als verwerpelijk te beschouwen. De meesten van hen zijn dan ook neobelgicisten. Bovendien beweren ze allemaal op te komen voor de rechten van de mens. Maar de Palestijnen zijn blijkbaar geen mensen en Israël lijkt voor hen de uitzondering te zijn die de regel bevestigt dat de mensenrechten universeel zijn.
(Uitpers nr. 120, 11de jg., mei 2010)
