De overgrote meerderheid van onze politici steunen Israël onvoorwaardelijk. Als er reacties zijn op ernstige mensenrechtenschendingen bijvoorbeeld, zijn het meestal holle woorden die snel vervliegen in de wind. Israël bombardeert burgers en de Belgische politici weigeren nog steeds sancties te treffen. Zelfs minister Wilmes wil niet dat Israël ‘met de vinger wordt gewezen’. In het Nieuwsblad lezen we op 20 mei: “Maar België zal dus zeker niets op eigen houtje ondernemen tegen de Israëlische bezetter” en de heer Bouchez (MR voorzitter) zegt over Israël-Palestina: “Belgische partijvoorzitters die dat conflict willen oplossen, kunnen beter bij een ngo gaan werken”.
Voor sancties tegen Wit Rusland waren geen 24 uur nodig om sancties te treffen.
Twee miljoen Palestijnen leven in een open gevangenis, Gazastrook genoemd. De helft van de inwoners zijn kinderen onder de 18 jaar. Dus één miljoen kinderen leven al 14 jaar onder een strikte “blokkade”. Als ze gebombardeerd worden kunnen ze niet eens gaan vluchten.
De medeplichtigheid is niet alleen bij onze politieke leiders. Het strekt zich uit tot diep in onze samenleving, meestal heel verhullend. Het wordt amper opgemerkt.
Als het over China gaat, worden de mensenrechtenschendingen duidelijk vernoemd en regelmatig herhaald in de media. Als het over Israël gaat, zijn er weinigen die de mensenrechtenschendingen durven benoemen. Ook niet de voortdurende etnische zuivering, of het weigeren van het internationaal recht uit te voeren, zoals de VN-resoluties, zelfs van de Veiligheidsraad.
De Kerken durven niet naar buiten komen met een stevig standpunt. Wellicht is de katholieke kerk bang om de ‘heilige plaatsen’ te verliezen? Een kerk of een grafplaats is belangrijker dan het bijstaan of redden van mensen in nood? Zou Christus dat ook zo vinden?
De evangelische kerk gaat nog een stap verder. Volgens hen is Palestina beloofd door God in het oude testament aan het joodse volk en dus is de kolonisatie van Palestina gerechtvaardigd. Over de kolonisatie en de repressies geen woord.
Het FIT (Vlaams agentschap Flanders Investment & Trade) wil Vlaamse bedrijven in contact brengen met buitenlandse ondernemingen. Ondanks de grove mensenrechtenschendingen wil het Vlaams agentschap Vlaamse bedrijven laten samenwerken met Israëlische bedrijven. In december is er weer een reis gepland naar Israël.
Bij een manifestatie komt de politie controleren of we niets provocerend verkopen. Een spandoek met boycot Israël mag niet: is provocerend?
Als de lokale politie zo reageert dan is dit in opdracht van de burgemeester! Is de burgemeester niet het hoofd van de politie? Dus ook in lokale besturen is de medeplichtigheid verweven.
Banken gaan ook niet vrij uit. Als er in de mededeling bij een storting “noodhulp voor Gaza” zit, mag het geld niet opgenomen worden, in de door Israël bezette gebieden. Wij mogen dus burgers in nood niet eens helpen!??
En, het grote publiek? Velen zijn ervan overtuigd dat de media de juiste informatie geven en ze aanvaarden dit als ‘waarheid’. Ook als radio of tv de taal van de Israëlische bezetter overneemt.
Om even te bezinnen: zouden al deze mensen, politici, bedrijven, kerken, politie, journalisten, lokale besturen ook samenwerken met Duitsland tijdens de bezetting van WOII?
Enige vergelijking maken met de Duitse bezetting is een groot taboe: dat mag niet. Inderdaad, als je die vergelijking maakt, gaan de ogen open en wordt opeens de Palestina tragedie zeer duidelijk!
Is het stelen van de grond van de Palestijnen soms niet provocerend? Dulden wij deze diefstal van elke dag: is dat soms geen misdaad meer?
Ons wordt voorgehouden dat we leven in een land met vrije meningsuiting. Met God en Christus mag gespot worden. Met de profeet Mohammed evenzo, alles in de schijn van vrije meningsuiting.
Israël mag echter niet terecht gewezen worden als het op gruwelijke wijze de mensenrechten schendt.
Is België dan nog een democratie dat opkomt voor de mensenrechten??
Of glijden we af naar een….?
Beangstigend gevoelen en analyse vanuit de huidige realiteit.
Als politici en gezagsdragers hun verantwoordelijkheid niet opnemen, dan nemen de burgers zelf hun verantwoordelijkheid op. Met het actieve geweldloosheidsmiddel van de wereldwijde BDS (BDS, Boycot, Desinvestering en Sancties)-campagne kan ieder van ons druk uitoefenen op de Israëlische regering.
Burgers kijken in de winkels om niet langer producten uit Israël te kopen. Ze kloppen aan bij bedrijven die winst maken in de bezette Palestijnse gebieden en oefenen druk uit om zich terug te trekken.
Door samen te werken met landen die de mensenrechten schenden of oorlogsmisdaden plegen, ben je medeplichtig aan het onrecht!
Wie denkt dat een bezetter het bezette volk zal bevrijden, leeft in een sprookjes wereld!
Een zwarte bladzijde in onze Belgische geschiedenis. Beschamend! Een schande voor onze beschaving!
Dit artikel verscheen eerder op De Wereld Morgen
CREATIVE COMMONS
