België stort zich volop in Libisch avontuur

Het is overduidelijk: de oorlog tegen Libië heeft, tot grote frustratie van de NAVO, totnogtoe niet tot het verwachte resultaat – de snelle ineenstorting van het regime van kolonel Muammar al-Kadhafi – geleid. De Afrikaanse Unie, die voor de oorlog was, heeft inmiddels het einde ervan gevraagd. Bij de meeste landen van de Arabische Liga heerst twijfel. De Verenigde Staten willen niet met de oorlog worden geïdentificeerd. Noorwegen gaat zijn F-16’s terugtrekken. Maar België staat pal: het zal tot het bittere einde doorgaan.

Ten minste als het van minister van Defensie, Pieter De Crem, en van minister van Buitenlandse Zaken, Steven Vanackere, afhangt. Dat België geen geld heeft om de oorlog te voeren is bijzaak. Dat België al in een hopeloze oorlog verwikkeld is in Afghanistan, waar de toestand, ook voor de vrouwen, onder het regime van president Hamid Karzai (eigenlijk een Amerikaans staatsburger van Afghaanse origine), er voortdurend op is achteruitgegaan, lijkt niet belangrijk. Voor oorlog is er altijd geld, ook al levert dat, behalve winsten voor de wapenindustrie, niets op. Integendeel zelfs, de bevolking moet maar meer “inleveren”. Een oorlog tegen Kadhafi, die even uitzichtloos dreigt te worden, lijkt geen punt voor de “dappersten aller Gallërs”, dixit Julius Caesar, die er wel aan toevoegde dat ze zo dapper waren omdat het barbaren waren, ver weg van de beschaving. (1)

Zijn De Crem en Vanackere barbaren? Men kan het denken. Zij zijn bv. beiden ook grote verdedigers van een land in het Midden-Oosten dat zich schuldig maakt aan racisme, etnische zuiveringen, oorlogsmisdaden, schendingen van de mensenrechten en aan misdaden tegen de menselijkheid. Welk land dat is kan iedereen raden. En welk verband er is tussen dat land en de zgn. “Europese waarden”, die ze beiden zeggen te promoten, is totaal onduidelijk.

In feite komt het erop neer dat België deelneemt aan een burgeroorlog in Libië, van Cyrenaica tegen Tripolitanië. Bovendien zijn de echte democraten in het kamp van Cyrenaica een minderheid. Moslimfundamentalisten die er al jaren, vooral in de jaren 1990, een guerrilla voerden zijn er des te meer. Eén van de bevelhebbers van de rebellen is een man die lange tijd in de beruchte Amerikaanse gevangenis van Guantánamo op Cuba zat. In feite steunen De Crem en Vanackere dus het “terrorisme”.

Dé grote gangmaker van de oorlog is de Franse president Nicolas Sarkozy. En het is bekend dat België Frankrijk niets kan weigeren. Zo werd Elektrabel, de elektriciteitsmonopolist in België, verkwanseld aan het Franse Gaz de France-Suez omwille van de internationale politieke ambities van de liberaal Guy Verhofstadt. Een ander Belgisch kroonjuweel, het ingenieursbedrijf met wereldfaam, Tractebel, werd door de christen-democratische premier Jean-Luc Dehaene, eveneens met het doel zijn internationale carrièrekansen te vergroten, uitverkocht aan Frankrijk. Voor geen beide leverde het iets op. Maar dat zal hen geen zorg wezen. Ze konden maar proberen, ook al was dat schadelijk voor de Belgische staat en de bevolking.

Om de gretigheid te verklaren waarom Sarkozy het Kadhafi-regime wil ten val brengen zijn er heel wat materiële motieven – zie hiervoor in dit nummer het stuk van Georges Spriet onder de titel “Fankrijk en Libië, een mislukt liefdesverhaal?”. Maar de Franse president, wiens populariteit tot 20% is gedaald, denkt natuurlijk ook aan de presidentsverkiezingen volgend jaar. Niet alleen heeft hij ervoor gezorgd dat zijn zoveelste vrouw net in de verkiezingscampagne moeder zal worden in de hoop de kiezers te vertederen. Ook heeft hij geleerd van de Britse oud-premier Margaret Thatcher (°1925, premier van 1979 tot 1990) dat een succesvolle snelle oorlog hopeloze verkiezingskansen kan doen keren. Niemand die durfde wedden op Thatcher’s herverkiezing in 1983, tot dat totaal omsloeg dankzij de oorlog om de Falklands/Malvinas tegen Argentinië in 1982. En Sarkozy hulp weigeren in deze kunnen de Belgische bewindvoerders, in de slechtste Belgische traditie, niet. Maar tot wanhoop van Sarkozy verloopt de oorlog niet zoals verwacht, zodat hij nog wil escaleren door, samen met de Britten, gevechtshelikopters in te zetten. Die echter bedreigd worden door Russische, van op de schouder afgevuurde SA-7 luchtdoelraketten.

Beide Belgische ministers beweren dat ze strikt binnen de perken blijven van resolutie 1973 van 17 maart 2011, die, naast een vliegverbod, “alle maatregelen” toelaat om de burgerbevolking te beschermen, behalve de bezetting van enig deel van Libië. Die bepaling is al geschonden door het sturen van “militaire adviseurs” door Frankrijk, Groot-Brittannië en Italië. Gepoogd werd de bepaling ook formeel te omzeilen door “humanitaire konvooien” in Libië te laten begeleiden door militairen uit de EU. Maar daar wist het humanitair bureau van de Verenigde Naties een stokje voor te steken. Het sturen van militaire adviseurs naar de rebellen is niet toegelaten onder resolutie 1723. Het leveren van wapens eraan is expliciet verboden, maar dat verbod wordt geschonden via leveringen via Egypte en via schepen met “humanitaire” hulp. Ook luchtsteun aan de rebellen is niet toegelaten onder de resolutie, maar het gebeurt elke dag.

Verder lappen de Belgische ministers hun laars aan resolutie 1973, door een brede interpretatie ervan, waaronder alles mag worden aangevallen, zelfs burgers. Toen gemeld werd dat de jongste zoon van Kadhafi, Saif al-Arab (het Zwaard van de Arabieren) en drie van zijn kinderen omkwamen bij een luchtaanval van NAVO-vliegtuigen, misschien wel Belgische, werd gezegd dat de aanval legitiem was omdat er zich een militair commandocentrum in zijn huis zou hebben bevonden.

Aanvankelijk werd bij hoog en laag ontkend dat er geen burgerslachtoffers zouden worden gemaakt bij de bombardementen. Er werden zelfs ontroerende propagandaverhaaltjes de wereld ingestuurd dat bepaalde doelwitten niet werden aangevallen omdat er daarbij burgers zouden kunnen worden gedood.