Veel ministers van de Franse regering Barnier zullen een zeer korte carrière hebben gekend nu Marine Le Pen meedeelde dat ze een motie van wantrouwen indient, zoals links dat ook doet. Le Pen zei elke motie van wie dan ook te zullen steunen, wat het einde van de regering Barnier betekent. Het uiterst-rechtse Rassemblement National (RN) zegt de autoritaire houding van president Macron en van de regering “beu te zijn”. De regering van Michel Barnier kon op 21 september slechts van start gaan met de zegen van uiterst-rechts, die zegen is nu ingetrokken.
Kakofonie.
De regering Barnier is een kakofonisch allegaartje dat een begroting voor 2025 moest opstellen zonder een meerderheid te hebben. De”socle commun” van Renaissance (Macronien), MoDem, Horizons en LesRépublicains (LR met Barnier) 221 van de 577 zetels – is allesbehalve commun. Krabbenmand is hier beter op zijn plaats, Renaissance met ex-premier Attal ligt al van de eerste herfstdag op de loer om Barnier een loer te draaien. .
Uiteindelijk, (eerder voorlopig), kwam er na veel tegendraads geharrewar een begrotingsvoorstel uit de bus dat dus alleen kon goedgekeurd worden met steun van uiterst-rechts. Barnier overlegde met Marine Le Pen waarna allerlei zaken werden aangepast. Nee, er komt geen nieuwe taks op elektriciteit die 3 mijlard moest opbrengen. Meer besnoeien in de medische zorg voor illegale immigranten. Er was een belofte om het kiesstelsel een beetje evenredig te maken.
Maar het was niet genoeg voor het RN dat ineens meer besparingen eiste in de overheidsuitgaven. Maandag trok Barnier naar de Assemblée met een begroting voor sociale zekerheid waarvoor hij geen meerderheid had. Hij haalde dan maar artikel 49.3 van de grondwet boven: de regering verbindt er haar lot aan. Waarop La France insoumise (LFI) aankondigde een motie van wantrouwen in te dienen. Het linkse Nouveau Front populaire (NFP) heeft 192 zetels, niet genoeg. Als het RN er 124 bij doet, is Barnier out. Nu, het RN dient een eigen motie van wantrouwen in, maar zal die van links ook goedkeuren.
Chaos?
De opposanten storten het land in de chaos, klagen Barnier, de Macronie en LR. Vooral die laatste heeft veel te verliezen: met 6% van de stemmen en 47 zetels kreeg deze rechtse partij een flink pak van de posten, zoals premier en Binnenlandse Zaken. Maar zelfs binnen LR is het één geruzie en getouwtrek, wat de chaos binnen de “socle commun” nog erger maakt.
De grote schuldige aan de chaos is evenwel Emmanuel Macron, de president die op de avond van 9 juni de Assemblée ontbond in de hoop dat links verdeeld zou aantreden en marginaal uit vervroegde verkiezingen zou komen. Het zag er eerst naar uit dat uiterst-rechts een volstrekte meerderheid zou halen en rijzende ster Jordan Bardella op 29 premier zou worden. Een ‘cohabitation’ waar Macron zich op voorbereidde.
Maar links bundelde de krachten in het NFP en deed het goed in de eerste ronde. In de aanloop naar de tweede ronde, herleefde de republikeinse reflex; veel kiezers knepen de neus dicht en stemden voor de best geplaatste kandidaten tegen uiterst-rechts. Het NFP kwam daarmee sterk uit de strijd, met zijn 192 zetels. Waarvan 66 voor de PS die haar aantal verdubbelde en daarmee bijna even sterk is als LFI (71). Macron en Barnier hebben totnogtoe vruchteloos geprobeerd om de PS uit het NFP los te weken.
De grote verliezer was de Macronie waar woede en teleurstelling tot vandaag zeer groot zijn. La République en Marche, het eerste etiket van de Macronie, zei 5 jaar geleden 400.000 leden te hebben. Nu zijn het er minder dan 10.000 en die verscheuren elkaar . De Macronie is zogoed als dood.
Zoals de Gaulle
Macron is in de 7,5 jaar van zijn presidentschap steeds verder naar rechts opgeschoven, is steeds autoritairder en arroganter geworden. De balans van die 7,5 jaar is voor de Fransen erg negatief, vijf op de zes vinden hem gebuisd. Ze zien in hem zeker niet de persoon om de zich aankondigende crisis in het land en Europa aan te pakken.
Want Macron is zelf de chaos. Hoe kan hij de rest van zijn ambtstermijn, nog 2,5 jaar, volmaken in de huidige toestand? Vervroegde parlementsverkiezingen zijn grondwettelijk uitgesloten tot de zomer van volgend jaar. Zouden die trouwens wel uitkomst bieden?
De druk op Macron om op te stappen, neemt toe. Die zal de komende dagen en weken nog groter worden. Zowel Le Pen als Jean-Luc Mélenchon van LFI willen zo snel mogelijk naar de kiezer, voor Le Pen liefst morgen eer ze in het proces rond fraude veroordeeld wordt tot ‘onverkiesbaarheid’.
Het is onvoorspelbaar, Macron wil nog zoveel geschiedenis schrijven …Dat hij dan een voorbeeld neemt aan een andere historische figuur, Charles de Gaulle die in 1969 na een mislukt referendum aftrad.
