Een parlement dat weigert de waarheid te onderzoeken betreffende onze deelname aan de Irak-oorlog, is hoognodig toe aan zelfonderzoek. Daarvoor zou onze olksvertegenwoordiging de politieke wil èn de moed moeten tonen het partijpolitieke spel, zoals het dagelijks op Het Binnenhof wordt gespeeld, openlijk ter discussie te stellen. In dit spel draait het immers louter om partijpolitieke macht en persoonlijk aanzien in plaats van om waarheidsvinding die boven het partijpolitieke gekrakeel en de waan van de dag uitstijgt! Vandaar dat de weigering van onze premier om onze politieke deelname aan de Irak-oorlog te onderzoeken alleszins begrijpelijk is. Als intellectueel (hij is immers hoogleraar!) beseft hij tegelijkertijd donders goed dat het hier gaat om een algemeen maatschappelijke vraag, die door zijn morele lading boven partijpolitieke belangen uitstijgt en daarom een dito antwoord vereist.
Met zijn weigering geeft Balkenende dan ook in feite aan niet over de capaciteiten te beschikken die aan zijn functie kleven. Van een ware (voor álle Nederlanders!) minister-president wordt immers verwacht dat hij fungeert als een primus inter pares, voor wie alleen het lands- of algemeen belang telt! Deze kwaliteit ontberen de heren Bos en Rouvoet helaas ook. Anders hadden zij Balkenende wel gecorrigeerd. Dit verzuim is onze beide vice-premiers evenwel niet kwalijk te nemen, omdat daarvoor meer vereist is dan goed gebekt zijn en morele zelfgenoegzaamheid (naijlend VU-effect?!), waarvan zij nagenoeg dagelijks blijk geven via de media. Hoe goed ook voor hun image-building en interessant voor lezers, kijkers en luisteraars, met waarheidsvinding (waarom het in de democratie toch draait) heeft hun publicitair gedoe helaas weinig van doen. Maar dat geldt net zo goed voor onze premier.
Kortom, in het licht van het begrip competentie dient Balkenende-IV tot de (democratische) orde geroepen te worden. Met dit parlement zal dat alleen nooit lukken, want even incompetent.
Wouter ter Heide
(Uitpers, nr 85, 8ste jg. , april 2007)
