Aan de oevers van de Tigris in Bagdad, in het centrum van een land in ruïnes, verrijst een “versterkte stad”, die bestand is tegen elke mogelijke aanval en alle voorzieningen heeft. Ze is strikt afgescheiden van de “rode zone” van Arabische ongelovigen. Het is het enige bouwwerk in Irak dat volgens schema wordt gebouwd. Het gaat om de nieuwe Amerikaanse ambassade, die al de bijnaam kreeg van “moeder van alle ambassades”.
Het is een echte versterkte stad, groter dan het Vaticaan en “veel veiliger dan het Pentagon”, die verrijst aan de Tigris bij de “groene zone”, naast de paleizen van Saddam Hoessein, dankzij het werk van meer dan 900 arbeiders uit de armste landen van Azië. Kostprijs: één miljard dollar, alhoewel het Amerikaanse Congres nog maar 592 miljoen dollar heeft toegestaan.
Ze wordt opgetrokken op een terrein van meer dan 42 hectare, waar zich vroeger de kantoren van de Baath-partij bevonden. Om een idee te hebben van de grootte: de bouwzone beslaat zo’n 80 voetbalstadia of zes keer het terrein van het hoofdkwartier van de Verenigde Naties in New York.
De werken worden in de grootste discretie uitgevoerd maar volgens een rapport van de Commissie voor Buitenlandse Zaken van de Amerikaanse Senaat, zal het complex uit 21 gebouwen bestaan. Twee ervan zijn bestemd voor de ambassadeur en zijn adjunct, de andere voor kantoren, voor het personeel en voor de diensten.
Als alles op volle toeren draait, zullen er 8.000 mensen werken. Het wordt het brein van het koloniaal bestuur van Irak, dat nauwelijks wordt gecamoufleerd door lokale Iraakse leiders, die zich bezig houden met het onder elkaar verdelen van de kruimels die van de tafels van de bezetters vallen.
Het feit dat de nieuwe ambassade zich zal bevinden naast het paleis van Saddam Hoessein, dat ze in grootsheid verre zal overtreffen, en naast de gebouwen waar de Iraakse regering en parlement zullen bijeenkomen, is een duidelijke boodschap voor het Iraakse volk en voor de hele wereld. Het bouwwerk wil duidelijk maken wie Irak regeert en dat Washington de bedoeling heeft Irak nog jaren lang te bezetten.
De keizerlijke citadel zal bijna niet aan te vallen zijn vanuit de lucht of van op het land. Ze is omgeven met muren van vijf meter dik, met zes uiterst veilige in- en uitgangen, en een zevende nooduitgang (voor mochten de zaken echt verkeerd lopen) naar de luchthaven. Ze wordt verdedigd door batterijen luchtdoel- en grond-grond-raketten en door een grote kazerne van de mariniers.
Het meest opvallende aspect van de nieuwe ambassade is haar totaal isolement van de rest van de Iraakse hoofdstad. In tegenstelling tot de oude Britse koloniale paleizen, zal de Amerikaanse citadel een soort ruimteschip zijn dat geland is in het centrum van Bagdad en totaal zelfvoorzienend is: ze zal haar eigen waterputten hebben, haar eigen rioleringssysteem, het grootste zwembad van de stad, restaurants, snackbars, cinemazalen, fitnesscentra en een eigen intern communicatiesysteem.
Bagdad valt in puin, maar in de Amerikaanse basissen – evenals in de 14 andere verspreid over heel Irak – verloopt het leven met alle comfort van een stille Amerikaanse provincie. Een provincie die geregeerd wordt door de Bijbel en door de militaire code, waaronder bij voorbeeld, in tegenstelling tot de wet in de Verenigde Staten, abortus strikt verboden is. De soldaten van het keizerrijk zullen niets weten van de plaats waar ze zich zullen bevinden. Ze zullen Irak alleen zien via de kijkgaten van hun tanks en door de kijkers op hun geweren.
Het project doet denken aan de omvorming van het Amerikaanse leger tot een soort “mondiale cavalerie” – zoals beschreven in documenten van het “American Enterprise Institute” – die haar forten kan verlaten om de “krachten van het kwaad” aan te vallen en zich daarna terugtrekt in haar versterkte burchten. In andere woorden de nieuwe Amerikaanse “verboden stad”, die al de bijnamen heeft gekregen van “Paleis Bush” en “moeder van alle ambassades” – de megalomanie van het project doet de paleizen van Saddam Hoessein in het niets verzinken – zou kunnen worden gedefinieerd als de grootste benzinepomp ter wereld, dankzij dewelke de Verenigde Staten de rijkdommen van de wereld verder zullen kunnen verspillen en de aarde, de lucht en het water verder zullen kunnen bezoedelen. Zoals het in Irak kan gebeuren dankzij de “ongelijke akkoorden” met de lokale regering van stromannen, hebben de VS zich deze zone toegeëigend zonder een cent te betalen, maar hebben zij ook de extraterritorialiteit van al hun instellingen en de volledige straffeloosheid van hun manschappen opgelegd.
De nieuwe ambassade is totnogtoe het enige Amerikaanse constructieproject, dat wordt uitgevoerd binnen de voorziene termijnen en binnen het geprogrammeerde budget. De bouw is voor het grootste deel toevertrouwd aan een onderneming uit Koeweit, de First Kuwaiti Trading, die wordt geleid door Wadi al-Abdi, een christelijk-maronitische Libanees. Van de zes minder belangrijke aannemers, zijn er vijf Amerikaans. De onderneming van Wadi al-Abdi, die meer dan 7.000 werknemers in Irak telt, is al verschillende keren bekritiseerd door diverse humanitaire organisaties, maar ook door gewone Amerikaanse ondernemers, wegens de uiterst slechte werk- en levensomstandigheden van de werknemers, die massaal naar Mesopotamië worden aangevoerd vanuit de armste Aziatische landen: werkdagen van 12 uur, zeven dagen op zeven, voor 500 dollar per maand, onbeschrijflijk vuile slaapzalen, geen enkele veiligheidsmaatregel. Het zijn echte slaven, die worden ingezet om piramiden te bouwen voor de nieuwe Amerikaanse farao.
(Uitpers, nr. 76, 7de jg, juni 2006)
Bron: www.michelcollon.info
