De voorbije stembusgang in Spanje luidt zoals verwacht het einde van het klassieke tweepartijensysteem in, overzichtelijker wordt het politieke landschap er alleszins niet op. Hoewel ze op de buis hun uiterste best deden om het tegendeel duidelijk te maken, kan geen enkele van de vier grote partijen helemaal tevreden zijn met de uitslag.
Jarenlang werd de Spaanse burger voorgehouden dat er geen alternatief bestond, het politieke model was wat het was en kon hooguit wat bijgeschaafd worden hier en daar. Dankzij de vele burgerbewegingen waaronder de zogenaamde indignados is nu meer dan ooit duidelijk dat er wel degelijk een andere, rechtvaardigere manier is om aan politiek te doen.
Wat doe je als je een bevolking hebt die het wanbeleid van de regering niet langer pikt en dat met luide stem tot uiting wil brengen? Je keurt een wet goed die dergelijke kritiek zeer hard bestraft met als excuus dat de veiligheid van het land gegarandeerd moet blijven.
Ze zijn bijna niet bij te houden, de nieuwe schandalen die dag na dag opduiken in de pers. Daardoor slaat de traditionele apathie van de Spaanse burger stilaan om in weerzin, waar de nieuwe politieke partij Podemos garen bij spint.
Als de recente Europese verkiezingen in Spanje iets duidelijk maken, dan is het wel dat een groot deel van de bevolking genoeg heeft van het tot voor kort eeuwig geachte “bipartidismo” of tweepartijenstelsel.
