De voorbije stembusgang in Spanje luidt zoals verwacht het einde van het klassieke tweepartijensysteem in, overzichtelijker wordt het politieke landschap er alleszins niet op. Hoewel ze op de buis hun uiterste best deden om het tegendeel duidelijk te maken, kan geen enkele van de vier grote partijen helemaal tevreden zijn met de uitslag.

Jarenlang werd de Spaanse burger voorgehouden dat er geen alternatief bestond, het politieke model was wat het was en kon hooguit wat bijgeschaafd worden hier en daar. Dankzij de vele burgerbewegingen waaronder de zogenaamde indignados is nu meer dan ooit duidelijk dat er wel degelijk een andere, rechtvaardigere manier is om aan politiek te doen.

Wat doe je als je een bevolking hebt die het wanbeleid van de regering niet langer pikt en dat met luide stem tot uiting wil brengen? Je keurt een wet goed die dergelijke kritiek zeer hard bestraft met als excuus dat de veiligheid van het land gegarandeerd moet blijven.  

Als de recente Europese verkiezingen in Spanje iets duidelijk maken, dan is het wel dat een groot deel van de bevolking genoeg heeft van het tot voor kort eeuwig geachte “bipartidismo” of tweepartijenstelsel.

De Spaanse regeringspartij Partido Popular (PP) krijgt het voor het eerst sinds lang echt benauwd. Noch de zwakke oppositie van de Partido Socialista (PSOE) van voormalig premier Zapatero, noch het groeiende protest van de bevolking tegen de verstikkende besparingsmaatregelen kon de conservatieve partij tot hiertoe echt verontrusten, maar nu is er plots een vijand opgedoken die werkelijk te duchten is, met name iemand die de PP grondig kent omdat hij er jarenlang gewerkt heeft − als penningmeester dan nog wel.

Voor recordcijfers allerhande moet je dezer dagen ten zuiden van de Pyreneeën zijn: hoogste werkloosheid bij