In de jaren 1960 begon onder impuls van Albert De Smaele(1921-2009) een diepgaande vernieuwing van de krant De Standaard. Voor die vernieuwing werden vele nieuwe journalisten aangeworven. Eén van hen was Hans Muys (officieel Muijs, wat zijn Nederlandse afkomst aantoont). Hij werd op 21 april 1941 geboren in Den Haag en overleed op 7 maart jl. in zijn woonplaats Berchem. De Smaele was een visionair die zowel op technisch als inhoudelijk vlak het wat oubollige katholieke conservatieve blad wilde vernieuwen. Hij kocht de nieuwste machines en drukpersen, die DS een frisser uitzicht gaven. Hij gunde de lezer ook een open, nuchtere e n kritische blik op de wereld. Tot groot ongenoegen van vele bekrompen Vlaamse katholieken, die vooral de lezer

  Tien jaar, van 2008 tot eind 2019 heeft de Nederlandse journaliste Edit Neurink het volgehouden in Irak. Een hele prestatie weet iedereen die de berichtgeving over Irak sedert de Amerikaanse invasie van 2003 volgt. Want het is een geschiedenis van geweld, roof, plundering, moord, brandstichting, vernieling, aanslagen, ontvoeringen, verraad, corruptie en voortdurende onzekerheid voor de burgers. Uiteindelijk kon ook Edit Neurink het niet meer aan. Ze gaf het gedesillusioneerd op en trok zich terug in de Griekse hoofdstad Athene. “Ik was moe en had de hoop verloren dat het in Irak ooit nog goed zou komen”, schrijft ze. Nochtans had ze al die jaren haar standplaatsen in Sulaymaniya en Erbil, beide in Koerdistan, het meest veilige deel van Irak

Vrijdag 21 februari kunnen de Iraniërs een nieuw parlement kiezen. Het resultaat staat op voorhand vast: het wordt nog conservatiever, en nog anti-Amerikaanser. Niet te verwonderen, omdat er een screening van de kandidaten op hun islamitisch gehalte bestaat door de Raad van Bewakers, een 12-koppig college van islamitische geestelijken en juristen. Dit jaar is dat bijzonder streng opgetreden wegens de enorme economische, politieke en militaire druk waaraan de Islamitische Republiek bloot staat vanwege het Westen. Vele hervormingsgezinden werden zo van de verkiezingslijsten geweerd. De huidige president, Hassan Rohani, is een hervormer die ervan droomde Iran uit zijn internationaal isolement te halen door in de zomer van 2015 een nucleaire deal te sluiten met de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad

Twintig jaar geleden, in oktober 1999, verscheen het eerste nummer van Uitpers als “webzine voor internationale politiek” op het wereldwijde web. Het was de eerste website in Vlaanderen gewijd aan de buitenlandse politiek. Tot en met juli-augustus 2012 verscheen het als maandblad met in totaal 144 nummers. Vanaf september 2012 is het een soepeler webzine dat voortdurend wordt aangevuld. Product, winst De reden voor het ontstaan van Uitpers is te zoeken in de diepgaande veranderingen in de perswereld in de jaren 1990. Veranderingen niet alleen in België maar wereldwijd. Veranderingen die in de eerste plaats door winstmotieven geïnspireerd waren. Het neoliberale model deed zijn intrede in de perswereld. Een krant werd een “product” dat in de eerste plaats geld moest

Minister van buitenlandse zaken Didier Reynders heeft de door hem verhoopte riante job van secretaris-generaal van de Raad van Europa aan zijn neus voorbij zien gaan. Met het daarbij passende belastingvrije jaarloon van € 321.000, een ambtswoning in Straatsburg, een hofhouding van personeel en ruime onkostenvergoedingen. Men zou zich ook met wat minder al zeer gelukkig voelen. Verdiende Reynders de job? Op het eerste zicht niet echt. Figuren zoals moordadige jihadisten uit Syrië en Israëlische politici die permanent de mensenrechten schenden kunnen zonder probleem over en weer naar Brussel vliegen. Waar ze als goede vrienden worden ontvangen. Rare vrienden voor wie graag een professionele mensenrechtenverdiger zou willen geworden zijn. De Raad werd in 1949, in de nasleep van de Tweede

Is de Turkse president Recep Tayyip Erdogan politiek op de terugweg? Niets is minder zeker, want hij werd al meer dan eens politiek afgeschreven. Als een resultaat van verkiezingen hem niet zinde, zoals in 2015 toen zijn islamistische Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling (AKP) haar meerderheid in het parlement verloor, liet hij de verkiezingen over doen om alsnog de baas te blijven. Hij wou die truuk nog eens herhalen na de lokale verkiezingen van 31 maart toen hij het verlies van zijn partij in Istanboel niet kon verkroppen. Dus moesten de inwoners van Istanboel vorige zondag nog eens naar de stembus gaan om er voor te zorgen dat Erdogans kandidaat voor het burgemeesterschap, Binali Yilderim, een oud-eerste minister, zijn nipte

Zondag 31 maart worden er in Turkije lokale verkiezingen gehouden in provincies en steden. Niets bijzonders zou je zeggen, maar president Recep Tayyip Erdogan heeft toch alle registers open getrokken. Omdat de verkiezingen plaats hebben op een moment dat Turkije in recessie zit. Sedert de regerende islamistische Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP) in 2002 de verkiezingen won, kan ze rekenen op de steun van zowat de helft van het Turkse electoraat. Met de hulp van de uiterst rechtse Partij van de Nationale Beweging (MHP) kon Erdogan zijn positie zelfs uitbouwen tot absolute alleenheerser. Iets wat ook in zijn eigen partij niet bij iedereen in goede aarde viel. De schrik zit er bij Erdogan in dat zijn positie geleidelijk zou

“Wat de president deed met de Golan-hoogten is erkenning van de realiteit op het terrein en erkenning van de veiligheidsituatie die noodzakelijk is voor de bescherming van de staat Israël”, zo verklaarde de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Mike Pompeo nadat president Trump eerder deze week besloot de annexatie door Israël van de Syrische Golan-hoogten in 1981 te erkennen en ze als Israëlische grondgebied te beschouwen. Waarom dan niet de annexatie van de Krim erkennen? Ze is nu eenmaal “de realiteit op het terrein”. En bovendien “noodzakelijk voor de veiligheid” van Rusland in de Zwarte Zee. Dit nadat in 2013-2014 op initiatief van het Westen, dat er miljarden dollars euro’s voor over had, in Oekraïne een staatsgreep werd gepleegd om