‘Vorig jaar bedroeg de ongelijkheid van inkomens in China 0,474. Volgens de VN is het voor een maatschappij gevaarlijk als de Gini-coëfficiënt, het cijfer dat gebruikt wordt om de inkomensongelijkheid te meten, de grens van 0,4 overschrijdt.’ Dit heeft het Chinese Bureau voor de Statistiek in januari gemeld. De ongelijkheid bedraagt nu ongeveer evenveel als in 2003, nadat ze in 2009 piekte. Het is de eerste keer in tien jaar dat er officiële cijfers gepubliceerd werden; de statistische cijfers waren tot nu toe onvoldoende coherent om betrouwbaar te zijn. Wegens de jarenlange zeer hoge ongelijkheid moest er nu echt iets gebeuren om de kloof tussen arm en rijk in de Volksrepubliek te dichten. De ongelijkheid is een van de grote kwesties in China die burgers woedend maakt en politici wakker houdt. Zoals verder zal blijken is het ook een van de problemen die moeilijk op te lossen zijn omdat ze de overheid in een catch-22 situatie brengen.

Vorige week bracht de website van CNN het artikel One Party, Two Coalitions, over de facties in de CPC. Het sprak van elitists, ‘taizidang’ en populists, ‘tuanpai’, de Chinese termen moesten de indruk wekken dat het om echte inside information ging. De taizidang waren dan de ‘princelings’ of de ‘Shanghai gang’ en hun tegenstanders, de tuanpai, de vroegere voormannen van de communist youth league. De vraag of het Permanent Comité zou worden afgeslankt van 9 naar 7 leden om de machtsstrijd te beslechten leek een thema van het grootste belang. In de dagen daarna vielen er in de internationale pers vele echo’s te lezen en de redactie van de BBC-website ging te rade bij dezelfde Amerikaanse Chinawatcher als CNN en bracht een stuk dat als twee druppels water leek op dat van de Amerikaanse collega’s. Dus ‘Two articles, One Content’ als het ware, een schoolvoorbeeld van wat Nick Davies in zijn boek Flat Earth News churnalism noemt. Meningen die niet worden nagetrokken, maar louter nagepraat. In de verslaggeving van de aanloop naar het 18e congres van de CPC wemelt het van de etiketten. Die hebben alle aandacht afgeleid naar de verpakking, maar geven geen inzicht in de  inhoud. De indruk ontstaat dan dat het in China enkel gaat om persoonlijke carrières en een machtsspel ontdaan van grote politieke ideeën. De elkaar bestrijdende groepen werken wel samen, maar vooral ‘om de macht van de partij, dus van henzelf te redden’. De CPC is bepaald geen glazen huis, maar dat mag ons niet verleiden tot het overnemen van het cynische beeld van met elkaar om de macht strijdende kliekjes. Het is verder goed om te blijven bedenken dat het Westen de neiging heeft om in zijn fantasie een China te scheppen naar zijn eigen beeld en gelijkenis.

Een commentaarstuk van de redactie van Chinasquare.be over de berichtgeving rond het 18e CPC-Congres, dat morgen start.