Het Westen blijft zijn ‘gematigde rebellen’ steunen om ze van de ondergang te redden. Door de inmenging van buitenaf is een intern conflict uitgegroeid tot een oorlog via tussenpersonen, die nu dreigt te escaleren naar een open militaire confrontatie tussen de machten achter de (intussen open getrokken) schermen.
In de VN-Veiligheidsraad wordt de gijzeling van het door de rebellen gecontroleerde oostelijk stadsdeel concreet in stand gehouden. De westerse vetomachten in de raad beschuldigen Rusland en de Syrische regering van barbaarse oorlogsmisdaden. Hun morele en politieke bezorgdheid zou erbij winnen mochten ze niet langer in alle toonaarden zwijgen over de door hen geschapen puinhopen in Irak, Afghanistan en Libië, waarbij miljoenen burgers de dood worden ingejaagd of op de vlucht gedreven.
Moskou eist een wapenbestand en de scheiding van de “gematigde gewapende oppositie” weg van de terroristische groepen zoals het Fatah Al Shram front en IS. Het Syrische leger creëert met haar bondgenoten nieuwe voldongen feiten. De aanvoerwegen naar het oostelijk deel van de stad Aleppo worden afgesloten, de Syrische grondtroepen veroveren terrein. De Syrische regering lanceert opnieuw haar aanbod van augustus voor een vrijgeleide wanneer de rebellen van Oost-Aleppo het door hen gecontroleerde stadsdeel ongewapend verlaten. Het werd door Fatah Al Shram Front – dat tot in juni laatstleden onder de naam Nusra Front opereerde en op aandringen van Washington haar naam wijzigden – niet eens in overweging genomen. Als de speciale gezant van de VN, Steffan Mistura, hierop voorstelde de terugtrekking persoonlijk te begeleiden om zo een vrije aftocht van de rebellen te waarborgen, werd zijn aanbod door Ahrar al Shram en bondgenoten afgewezen.
De rebellen wilden ten allen prijze hun operationeel steunpunt en uitvalbasis in Aleppo behouden, met de steun van het Westen en Washington. Toen enkele rebellen in augustus de wapens neerlegden en met hun families Oost-Aleppo via de door Syrië geboden corridor wilde verlaten, werden ze door de radicale jihadisten beschoten en gedood; 40 mensen werden terechtgesteld als afschrikking. Hierover werd in onze media niets vermeld. Lokale Syrische verzoeningscomités blijven zich inzetten opdat burgers en strijders de wapens neerleggen en het oostelijk deel van de stad verlaten. De Libanese krant Al-Safir berichtte dat groepen uit Oost-Aleppo de strijd willen staken en hierover twistten met het de radicale Fatah -Al- Schram Front.
Volgens schattingen van de VN-hulpcoördinatie wil de helft van de 275 duizend Syriërs uit het belegerde stadsdeel weg. Er is praktisch niets te eten, een groot gebrek aan brandstof verergert de situatie die vooral vrouwen en kinderen treft.
De voortdurende berichten en beschuldigingen dat vooral ziekenhuizen gebombardeerd worden, is door zowel Rusland als het Syrische leger ontkend. De veldlazaretten, die de rebellen met de steun van westerse ngo’s inrichtten, zijn niet als klinieken gekenmerkt. De berichten over het belegerde stadsdeel worden steeds door de rebellen en westerse “ngo’s” verspreid.
Het grootste ziekenhuis van Aleppo, het Al-Kindi hospitaal in het noorden van de stad, werd in december 2013 door de radicale islamisten vernield. Het Syrische leger heeft maandenlang het ziekenhuis verdedigd. Begin december dat jaar beslisten de milities om een operationeel centrum te vormen met “Een Hart” als benaming, waarvan de samenstelling bestond uit het Islamitisch Front, Ahrar AL-Shram, Liwa Al-Tawhid en de Al Fadshr beweging. Op 20 december 2013 ramden twee vrachtwagens met 41 ton springstof de ingang van het ziekenhuis, volgens hun eigen berichtgeving op hun website. Tientallen soldaten en medisch personeel werden gedood, andere gevangengenomen. De rebellen namen de controle van het ziekenhuis over dat door zijn ligging op een hoogvlakte van strategisch belang is als uitvalsbasis.
Het Al-Kindi ziekenhuis werd in de beginjaren van 1960 gebouwd tijdens de Verenigde Arabische republiek (Syrië en Egypte) onder leiding van Gamel Nasser. Het maakte deel uit van de Aleppo universiteit, met 250 artsen en meer dan 600 verpleegkundigen, het was het grootse medisch centrum in de regio.
Frankrijk
Opvallend in het Syrië dossier is de houding van Frankrijk. Frankrijk wil als nieuwe trouwe Europese poedel van Washington, de belegering van Aleppo aanklagen bij het Internationaal Strafhof in Den Haag als een oorlogsmisdaad. Het diende een Frans-Spaanse ontwerp van resolutie in bij de VN-Veiligheidsraad voor het instellen van een vliegverbod voor de Aleppo regio. Dergelijk initiatief houdt het gevaar in dat het tot een incident komt met Rusland. Frankrijk motiveerde haar resolutie met de uitleg dat het vastbesloten is om de burgers van Aleppo te redden. Volgens de Franse minister van buitenlandse zaken, Ayrault, is het bombarderen van Oost-Aleppo een oorlogsmisdaad waaraan Rusland zich schuldig maakt, maar hij zwijgt over de raketbeschietingen door de rebellen op de stadsdelen in handen van de regeringstroepen. Door deze uitlatingen van de Franse BZ-minister Ayrault heeft Poetin zijn bezoek aan Parijs afgelast. Ook is er geen overleg met Merkel over Syrië vastgelegd.
Er waren drie raadzittingen in een week om hun campagne tegen Damascus en Moskou te instrumentaliseren. Maar andere dossiers komen niet op dezelfde manier ter sprake. Op 8 oktober bombardeerde Saoedi-Arabië met vier luchtaanvallen een rouwende Jemenitische menigte. Het bilan van deze barbaarse luchtaanvallen ongeveer 140 doden op een afschuwelijke wijze verminkt, talrijke gewonden die het gevaarlopen te sterven omdat er geen hospitalen meer zijn. In de daaropvolgende dagen werd er geen veiligheidsraad bijeenkomst samengeroepen om deze barbaarse Saoedische aanvallen te bespreken. Misschien omdat de daders van deze slachtpartij de beschermelingen zijn van bepaalde landen in de raad van de ‘eerbiedwaardige’ instelling. Men wil toch zijn lucratieve wapenmarkt niet in gevaar brengen. Ban KI-Moon stelde zich tevreden met een blaam uit te spreken.
Ayrault is sinds februari 2016 de chef van Quai d’Orsay, dan moet het hem toch bekend zijn dat Frankrijk als mandaatmacht over Syrië (1920-1946) een erfenis heeft nagelaten die “La Grande Nation” tot meer terughoudendheid zou moeten aanzetten. De opdeling in 1922 van de regio door het Sykes-Picot akkoord van 1916, had talrijke opstanden in Syrië als gevolg, die door Frankrijk met bruut militair geweld onderdrukt werden. De Franse bombardementen op de opstandelingen in de Syrische provincie Sveida en Damascus (1925-26) waarbij vele burgers de dood vonden is nog niet uit het Syrisch collectief geheugen gewist. Ook moet men de Franse luchtaanvallen op het einde van de mandaatperiode (1945) op de citadellen en het parlement in Damascus niet vergeten, waarbij honderden burgers gedood werden
De Franse houding werd reeds eerder duidelijk verwoord toen de ex minister BZ Laurent Fabius in augustus 2012 verklaarde dat Bachar el-Assad niet verdiende “op de wereld te zijn”; zodoende gaf hij groen licht voor de soennitische opstandelingen om de klus te klaren. Maar Frankrijk doet niet alleen wat het imperium verlangt, het wil kennelijk absoluut Washington tonen dat het de trouwste bondgenoot is. Drie maanden geleden voerden Franse en Amerikaanse jets in de omgeving van Manbisj in het noorden van Syrië een luchtaanval tegen het dorp Al-Tukhar, waarbij meer dan 100 dorpelingen gedood werden. Dertig keer wierpen de Franse en VS-gevechtsvliegtuigen gedurende twee dagen hun dodelijke vracht over het dorp af. Het centrale Amerikaans commando zag zich verplicht een onderzoekt te stellen, weliswaar zonder gevolg.
Al bij het begin van de Syrische oorlog leverde en verkocht Frankrijk voor miljarden wapens aan Saoedi-Arabië, Qatar en de andere Golf monarchieën, alhoewel het geweten is dat deze wapens worden doorgesmokkeld naar de rebellen, die van Syrië een islamitisch kalifaat willen maken, burgers vermoorden de infrastructuur en culturele erfgoederen vernielen.
Bijgevolg heeft de soevereine Syrische staat sterke argumenten om Frankrijk voor het Internationaal strafhof aan te klagen voor oorlogsmisdaden. Parijs moet zich geen zorgen maken. Syrië heeft het statuut van het internationaal Strafhof ondertekend maar nog niet geratificeerd.
Als het Westen zo gevoelig is voor het probleem van de mensenrechten, dan moeten ze ons eens verklaren waarom ze blind zijn voor wat Israël gedurende de voorbije zestig jaar op een agressieve en brutale manier tegen de Palestijnen uitvoert en landroof bedrijft in de gebieden de aan de Palestijnen werden toegekend met de fameuze VN-resolutie in 1947.
inzet
Moeten we ons niet eerst de vraag stellen wat de VS en zijn vazallen doen in het land? Waarom willen ze ten allen prijze Assad van de macht verdrijven? In de plaats van eenzijdig te focussen om de verantwoordelijkheid van Rusland in de Syrische tragedie aan te klagen.
Sinds het verdwijnen van de Sovjet-Unie en het machtsstreven van Washington om over onze planeet te heersen, heeft men nood aan nieuwe boemannen. Nu er geen bolsjevistische satan meer is heeft het Westen andere satans in de persoon van Assad, Poetin en China uit de doos van Pandora gehaald.
Wat in Aleppo gebeurd is verwerpelijk. Maar de vraag die zich stelt is waarom dit conflict mogelijk was en na al die jaren maar niet opgelost geraakt. Wie is de schuldige?
Vergeten we toch de achtergrond niet waartegen deze vreselijke crisis zich afspeelt. De tegenstelling tussen soennieten en sjiieten is reëel maar dekt tegelijkertijd een machtsstrijd voor economische dominantie in deze regio. Het gaat uiteraard om een grote bron aan energiegrondstoffen, olie en gas. De VS steunde het plan van Qatar om een pijplijn van de Qatarese olie- en gasvelden naar Europa aan te leggen, waarbij Syrië strategisch belangrijk is. Zo wilde Washington de Europese afhankelijkheid van de Russische energiegrondstoffen ondermijnen en de economie van het land schaden. De plannen van Qatar botsen met gelijkaardige plannen van Iran. Vriendschapsbanden met het regime dat de gasrijkdom helpt ontsluiten vormen een fundamenteel strategische inzet. Deze internationaal religieuze en poltiek-economische strijd heeft zich geënt op de interne problemen van Syrië. Rusland zocht een plaats op dit schaakbord om tegelijkertijd ook zijn eigen directe belangen te verdedigen, met name het ‘materieel-technisch steunpunt’ voor z’n oorlogsschepen in de haven van Tartuz. Mooi meegenomen is natuurlijk ook dat Moskou bij elk mogelijke oplossing van het conflict een vinger in de pap zal hebben.
Washington en haar trawanten “willen hun gematigde rebellen“ van de ondergang redden. Maar een gewilde of ongewilde Amerikaanse aanval op een Russische steunpunt of vliegtuig kan dan exploderen tot een globaal wereldconflict, waarbij onze planeet herleid zou worden tot een nucleaire puinhoop.
Bronnen:
- Karin Leukefeld: Ein Stadt als Geisel
- Nouma Alno Nakhal: Medicin du monde votre diagnostic du cas Syrien est faux
- Chiens Eddine Chitour: Vers une troisième geurre mondiale – Les piteuse redomontabes vassaus