Lucas Catherine & Lucas Ducal, Gaza. Geschiedenis van de Palestijnse tragedie, uitg. EPO, Berchem, 2008, 168 blz. € 15.
Hoeveel boeken Lucas Catherine al heeft geschreven over de Arabische wereld en de Palestijnse kwestie, kan ik niet zeggen. In de loop der jaren ben ik de tel kwijt geraakt. Wat ik wel weet is dat ze allemaal van uitstekende kwaliteit zijn. Op feiten en dossierkennis kan niemand hem pakken. Dat geldt ook voor zijn jongste werk.
“Gaza. Geschiedenis van de Palestijnse tragedie”, werd specifiek geschreven naar aanleiding van de bombardementen op en de invasie van Gaza in december en januari. Ook naar aanleiding van de Israëlische algemene verkiezingen die daar op volgden. Je ziet onmiddellijk dat de auteur zijn materie volledig beheerst, want het is een krachttoer om op korte tijd en op een 160-tal bladzijden de krachtlijnen van de Palestijnse tragedie uit te tekenen. Krachtlijnen die dan nog eens worden geïllustreerd met de gedichtencyclus van negen gedichten Na Auschwitz van Charles Ducal.
Het is niet de bedoeling het ABC van de Palestijnse tragedie hier nog eens uit de doeken te doen. Wie nog maar weinig van het conflict weet vindt in dit boek de perfecte inleiding. Wel wil ik de aandacht trekken op enkele punten, die door de verdedigers van Israël steeds worden ingeroepen. Zoals bv. het feit dat Israël een democratische staat zou zijn. Hoe kan een staat die een vijfde van zijn bewoners discrimineert met een apartheidssysteem een democratische staat zijn? Of was het Zuid-Afrika van de apartheid dat dan ook?
Meer nog, het zijn niet alleen mensen met kritiek op Israël, maar ook prominente zionisten, die dit zeggen. Ze moeten maar eens de tekst lezen – blz. 43-45 – die politicus en militair Ariel Sharon, verantwoordelijk voor een hele reeks massamoorden, waaronder die in de Palestijnse kampen Sabra en Shatila in Beiroet in 1982, in 1993 schreef naar aanleiding van de 45ste verjaardag van de staat Israël. En waarmee hij volledig op dezelfde lijn van Israëls critici zit. Sharon wijst erop dat in de Onafhankelijkheidsverklaring van 1948 met geen woord over democratie wordt gesproken. “Het doel van het zionisme was niet om hier democratie in te voeren. De bedoeling was om hier een joodse staat voor heel het Joodse volk te stichten”, pende hij neer. Meer nog: “Bestaat er iets ondemocratischer en discriminerender dan de Wet op de terugkeer?… Zoals u weet stelt deze wet concreet dat automatisch de nationaliteit wordt verleend aan iedere Jood die buiten het land is geboren (en dit tot in de vierde generatie). Tezelfdertijd ontzeggen wij dit recht op terugkeer aan wie hier woonde en aan hun nakomelingen”.
Een ander punt dat ik wil maken is de link die de Israëlische propaganda de laatste tijd legt tussen islam en nazisme. (Eigenlijk niet zo nieuw: de Egyptische president Nasser werd in de jaren 1950 ook al vergeleken met Hitler). En die gretig wordt gepropageerd door Israël-fans in het Westen. Denk bv. aan het Nederlandse extreemrechtse Tweede Kamer-lid Geert Wilders of aan de in Brussel wonende Nederlandse schrijver Benno Barnard. Die vergeten daarbij dat de islam voor een groot deel op de bijbel is gebaseerd. En als de band tussen de zionisten en de nazi’s ergens wordt onderstreept proberen de fans dit te vergoelijken door te zeggen dat ze dat alleen deden om zoveel mogelijk joodse levens te redden. Niets van. Moesten ze hun dossiers kennen dan zouden ze weten dat Ben Goerion, “de vader des vaderlands”, geen zier inzat met joden die niet naar Palestina wilden. Zo zei de toekomstige eerste minister van Isrsaël na de Kristallnacht in 1938: “Als men mij voor de keuze plaatst en zegt dat ik alle kinderen in Duitsland kan redden door hen naar Engeland te laten vertrekken, of dat ik maar de helft kan redden door hen naar Eretz Israël te laten komen, dan kies ik voor de tweede mogelijkheid”. Even duidelijk is volgend citaat van Ben Goerion: “Het is niet de taak van de commissie om te ijveren voor de rechten van de Joden in Duitsland. De commissie moet zich enkel interesseren voor het probleem van de Duitse Joden in zoverre ze naar Israël kunnen immigreren.” Ook vergeten de Israël-fans liever dat de revisionistische zionisten, die sedert 1975 een hoofdrol spelen in Israël, gewoonweg fascisten waren. En dat zit er nog altijd in: spreken over het uitmoorden van alle Palestijnen of ze allemaal verdrijven is dagelijkse kost in Israël. En, in het geheel niet strafbaar! Evenmin als de geregelde pogroms, zoals zopas in Gaza, die Israël geregeld uitvoert.
(Uitpers, nr. 107, 10de jg., maart 2009)
U kunt dit boek via de link hieronder rechtstreeks bestellen bij:
en wie via Uitpers bestelt, helpt Uitpers!
De link:
http://www.groenewaterman.be/anne/index.dll?webpage=index.htm&inpartcode=877101&refsource=uitpers
