Vijf jaar later staan we weer op de straten die ons samenbrachten om de wereld te zeggen dat ieder van jullie over de hele wereld, die protesteerden tegen de illegale oorlog, absoluut GELIJK had. Die oorlog was zeer duur voor ons, de Irakezen, hij kostte ons veel bloed en tranen. Maar het ging om een grotere zaak: de zaak van vrijheid en waardigheid van ons land. Vijf jaar later hebben we iedereen die op straat kwam bewezen dat ze gelijk hadden, en dat iedereen die niet luisterde naar ons verkeerd was.
De Irakezen keken naar u en waren er fier op dat jullie het levendige bewustzijn van de mensheid uitdrukking gaven door op straat te komen voor één reden: om NEE te zeggen aan het kwaad, NEE aan de oorlog, NEE in onze naam.
Het voorbije jaar verloor ik mijn oom en mijn neef, dan verloor ik mijn vader. Zij werden gedood door milities. Het was een poging om ons de mond te snoeren. Maar ze konden niet begrijpen dat dii mij nog vastberadener maakte om de waarheid te vertellen.
De door de Amerikanen geleide invasie en bezetting van Irak in 2003, zorgde voor een verwoest land en volk. Dictaturen hebben altijd hun speciale problemen – en Irak was geen uitzondering noch uniek – maar vóór 2003 had de meerderheid van de Irakezen toegang tot de basisbehoeften, van onderwijs, gezondheidszorg en voedsel tot een elementaire infrastructuur.
Vandaag hebben de Irakezen nauwelijks één uur per dag elektriciteit, als ze geluk hebben; de prijs van brandstof is de hoogte ingeschoten, alhoewel Irak de tweede grootste olieproducent ter wereld is; er is gebrek aan drinkbaar water zodat het gebruik van ongezuiverd water tot een reeks ziekten leidt; de werkloosheid bedraagt 40 tot 60%; er is een ernstig tekort aan elementaire geneesmiddelen en gezondheidszorg; er is een enorme toename van het aantal weduwen, wezen en straatkinderen; en de gedwongen verplaatsing van duizenden en duizenden families, zowel intern als extern, is beslist een van de grootste tragedies van de 21ste eeuw.
De nieuwe regering – als we van een echte regering mogen spreken – heeft bewezen dat ze niet in staat is de burgers te beschermen. Het geweld en het bloedvergieten duren onverminderd voort, ondanks alle beweringen van het tegendeel. Sektarische spanningen en wantrouwen, ten gevolge van de actie van de milities, die er niet waren voor 2003, hebben het bestaan van de Iraakse samenleving aangetast. Vrijheid van beweging is de dag van vandaag onmogelijk. Groepen militieleden schuimen de straten af en veiligheid is een vage herinnering.
De daders van zulk een enorme misdaad, die leidde tot het verlies van onschuldige levens en het bestaan van een hele soevereine natie in gevaar bracht, moeten verantwoordelijk worden gesteld. Gerechtigheid moet geschieden. In tegenstelling tot het wijd verspreid geloof dat Irak verder zou desintegreren – iets wat dikwijls wordt beweerd door de voorstanders van deze agressieoorlog – moet er een einde komen aan de bezetting van Irak vooraleer er enige echte heropbouw en verzoening kan plaats hebben. Het zou aan de Irakezen moeten worden overgelaten zelf hun toekomst uit te stippelen terwijl ze hun gerechtigde plaats tussen de andere naties van de wereld weer innemen.
(Uitpers, nr 96, 9de jg., 19 maart 2008)
Dr Salam Ismael
Doctors for Iraq
March 2008
