Na het staakt-het-vuren: sancties!

Er is een staakt-het-vuren. Dat was hoognodig. Maar nu de camera’s geleidelijk weer zullen wegdraaien, is er rond Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem – waarover het allemaal begon – een militaire blokkade aangelegd. Palestijnen die er op bezoek willen komen worden niet langer toegelaten en de bewoners willen hun huizen niet meer verlaten uit schrik dat ze er niet meer in mogen. Joodse kolonisten daarentegen lopen er gewapend vrij en in en uit.

Het onrecht gaat dus door. En zoals in 2008/2009, 2012, 2014 kan het verzet tegen deze bezettingspraktijken, de strijd voor Palestijnse rechten en Israëlische provocaties de zionistische oorlogsmachine weer in gang laten schieten.

Een staakt-het-vuren is het noodzakelijke begin voor een duurzame oplossing, maar verre van het eindpunt. Als er geen tweede stap gezet wordt en er geen eind komt aan de koloniale straffeloosheid en de Israëlische inbreuken op het internationaal recht en de mensenrechten, zal het geweld telkens opnieuw oplaaien. België, Europese Unie, Verenigde Staten: er zijn genoeg onschuldige slachtoffers gevallen en eigendommen vernietigd, grond gestolen en mensen op de vlucht gejaagd.

Hou op met dit toe te staan. Regeringen hebben de hefbomen om ervoor te zorgen dat Palestijnse rechten worden geëerbiedigd, als voorwaarde voor een duurzame vrede. Dialoog is er genoeg geweest. Nu is het hoogtijd voor sancties om een einde te maken aan:

1. de bezetting van de Palestijnse gebieden met inbegrip van Oost-Jeruzalem

2. de kolonisatie van de Palestijnse gebieden. Er wonen 665.000 Joodse kolonisten op Palestijnse grond en dat is een oorlogsmisdaad volgens de vierde Conventie van Genève

3. het vernietigen van Palestijnse huizen. Sinds 2009 zijn er meer dan 7000 Palestijnse gebouwen vernietigd en daardoor 11.000 bewoners ontheemd

4. de arrestatie van activisten. Er zitten 4000 politieke gevangenen achter Israëlische tralies onder wie 160 minderjarigen. Palestijnen in de Westelijke Jordaanoever moeten – anders dan de kolonisten – voor militaire rechtbanken verschijnen. Administratieve detentie maakt het mogelijk om mensen 6 maanden verlengbaar op te sluiten zonder officiële aanklacht

5. het neerschieten van Palestijnen in zogenaamde ‘rustige periodes’. Tijdens de wekelijkse betogingen in Gaza vanaf maart 2018 tot halfweg 2019 zijn er 200 ongewapende betogers door Israëlische scherpschutters vermoord. Onder hen 40 kinderen

6. de blokkade die al bijna 14 jaar rond Gaza is aangelegd waardoor veel zieken geen verzorging kunnen krijgen, er geen normale bevoorrading mogelijk is en de werkloosheid 43% bedraagt

7. het Apartheidssysteem en de racistische politiek tegen de 1948-Palestijnen in Israël (20% van de bevolking). In 2018 is er een nieuwe basiswet gestemd (Israël heeft geen grondwet) die Israël definieert als de natiestaat van de Joodse bevolking. Palestijnen zijn dus constitutioneel tweederangsburgers geworden, zonder grondwettelijk erkenning als gelijke burger

8. het onrecht tegen Palestijnse vluchtelingen (van 1948 en 1967) die volgens de Verenigde Naties het recht hebben op terugkeer en compensatie voor de opgelopen schade (VN-resolutie 194 van de Algemene Vergadering (1948).