Deelnemen is belangrijker dan winnen, lijkt het motto van de Franse linkerzijdes. Want president Emmanuel Macron kan al van één ding zeker zijn, hij zal bij de tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen, in april, geen linkse tegenkandidaat hebben. In de eerste ronde daarentegen wel veel, voor zover de gegadigden 500 handtekeningen van gekozen notabelen achter zich krijgen.
Primaire?
De jongste episode in dit eerder treurige verhaal: Christiane Taubira, ex-minister van Justitie die onder president François Hollande het homohuwelijk inzegende, overweegt ook deel te nemen om links uit het slop te halen… Taubira was al ooit presidentskandidaat in 2002 (2,32%) voor de Parti Radical de Gauche (PRG). Let op, dat Radicale slaat niet op radicaal, het is een centrumsatellietje van de PS bestaande uit lokale notabelen.
Had socialistisch kandidaat Lionel Jospin die percentjes er in 2202 bij gehad, dan zou niet de uiterst-rechtse Jean-Marie Le Pen naar de tweede ronde zijn gegaan tegen de rechtse Jacques Chirac, maar wel hij. En Jospin maakte mooi kans om die te winnen. Taubira heeft in veel linkse ogen belet dat Frankrijk toen een linkse president kreeg.
Taubira wil polsen of men op haar zit te wachten om wat eenheid bij links te brengen. Kandidate Anne Hidalgo, PS, burgemeester van Parijs, had vorige maand ook al opgeroepen tot “une primaire populaire” waarin de linkse kiezers tussen al die gegadigden een favoriet zouden aanduiden.
Ze ving bot, haar rivalen gingen er – allicht terecht – vanuit dat Hidalgo zich zonder gezichtsverlies wil terugtrekken. Want haar campagne raakt niet van de grond, volgens sommige peilingen haalt ze niet eens 5%, wat betekent dat de gemaakte kosten dan door de staat niet worden terugbetaald. En de PS zit al zo slecht bij kas, ze hebben al hun hoofdkwartier in Parijs moeten verkopen voor een schamel onderkomen ver buiten de stad.
Er komt voor Hidalgo en Taubira ongevraagde hulp vanuit de burgerbeweging Primaire Populaire, een beweging die zegt nu al meer dan 300.000 kiezers te vertegenwoordigen die ‘une primaire’, voorverkiezingen binnen links, willen. Die zijn nu gepland voor 27 tot 30 januari, op 15 januari wordt de lijst van kandidaten bekendgemaakt. Maar de meeste linkse kandidaten willen niet meedoen. Dat wordt wellicht een slag in het water.
Mélenchon
Niet dat de andere kandidaten van links, buiten Hidalgo en misschien Taubira zijn er nog 7 andere, er goed voorstaan. Jean-Luc Mélenchon heeft La France insoumise (LFI) nu wel “uitgebreid” met een soort volksparlement, maar of die truc zal volstaan om het exploot van 2017 te herhalen, is erg onwaarschijnlijk. Toen slaagde Mélenchon erin met een dynamische campagne, met massamobilisaties, van rond 10 % in de peilingen naar 19,6 % te stijgen in de stembus.
Er is intussen al een en ander misgegaan bij LFI waar het gebrek aan interne democratie tot talrijke conflicten leidde. Ook de dubbelzinnige houding tegenover vaccinatie tegen de coronapandemie, met de resolute afwijzing van de vaccinatiepas, en Mélenchons driekleur-patriottisme wekken bij sommige linkse kiezers afkeer.
Mélenchon had vorige keer de steun van de communistische PCF die hem met haar talrijke burgemeesters hielp aan de benodigde 500 steunbetuigingen. Maar nu neemt de PCF voor de eerste keer sinds 2007 weer onder eigen naam deel, met partijleider Fabien Roussel. De laatste keer dat de PCF deelnam, in 2007, haalde haar kandidate 1,9 %. Het wordt nu allicht niet meer. Maar de eigen stem zal verkondigd zijn, zonder dat er veel naar luisteren.
Futloos
Ook de campagnes van de andere linkse kandidaten komen niet van de grond. Het groene EELV mag het dan nog zo goed gedaan hebben in lokale verkiezingen, zijn kandidaat Yannick Jadot slaagt er niet in de leiding bij links te nemen, onder meer omdat ook bij de groenen er grote twijfel is of hij wel links is. Met als resultaat een erg futloze campagne.
Niemand die in de peilingen ook maar aan de psychologische drempel van 10 % komt om zich af te scheiden. Zeker Arnaud Montebourg niet, onder Hollande een linkse rebel in de PS, nu een “souvereinist” die zelfs bij een deel van uiterst-rechts in de smaak valt. Maar minder bij links zelf. Daar is buiten de genoemden verder nog keus aan minstens twee trotskistische kandidaten, Natahalie Artaud van Lutte Ouvrière, altijd wel goed voor één percent, en Philippe Poutou van de NPA (Nouveau Parti Anticapitaliste) die ondanks succesrijke campagnes niet ver boven dat ene percent uitkomt.
Nu, een eerste selectie zal gebeuren met de nood aan 500 handtekeningen van notabelen uit minstens 30 verschillende departementen. De campagneploegen zijn voorlopig daar al druk mee bezig.
Verdeeld extreem
Hetzelfde verschijnsel van “verscheidenheid” zien we ook bij extreem-rechts waar meerdere kandidaten opduiken. Er is de welbekende Marine Le Pen van het Rassemblement National (RN), die het vorige keer als kandidate van het Front National tot de tweede ronde bracht. Na een voor haar desastreus debat met Macron, haalde ze in de tweede ronde 35 %. Nu voorspellen peilingen haar tot 44 % in een dergelijk duel.
Er is ook weer Nicolas Dupont-Aignan van ‘La France Debout’ wiens beweging echter aan het leeglopen is, een groot deel is overgelopen naar Le Pen. Er is ook nog François Asselineau, stichter-leider van de Union populaire républicaine, die in 2017 vooral campagne voerde voor een Frexit en daarmee 0.92 % haalde.
Florian Philippot, de vroegere luitenant van Le Pen, hoopt ook te kunnen deelnemen als kandidaat van zijn “Les Patriotes”. Hij heeft zich in de strijd gewrikt door als eerste anti-vax marsen te organiseren. Hij oriënteerde het Front National van Le Pen destijds meer in de richting van “de slachtoffers van de mondialisering”, vooral de arbeiders in industriële gebieden met hoge werkloosheid.
Maar er is bij uiterst-rechts vooral de geruchtmakende Eric Zemmour die het meidarijk van Vincent Bolloré met zich heeft. Hij zal voor zijn handtekeningen mogelijk kunnen rekenen op rechtse burgemeesters die daarbij de heimelijke steun van Les Républicains (LR) krijgen. Want LR rekent erop dat de opsplitsing tussen Le Pen en Zemmour meer kansen biedt voor haar kandidate, Valérie Pécresse, om de tweede ronde te halen. Terwijl Macron veel liever weer een duel met Le Pen krijgt dan met Pécresse.
Wordt vervolgd en gevolgd
Zie ook:
Zie ook:
