INTERNATIONALE POLITIEK

Ecuador: De politieke en maatschappelijke machtsverhoudingen voor de verkiezingen van 2013

Zoals overal in Latijns Amerika zijn de verkiezingen een gelegenheid om de aandacht te vestigen op het politieke slagveld. Andere activiteiten worden dan lam gelegd of worden in functie van die verkiezingen ingezet. Op een ogenblik dat er grondige veranderingen bezig zijn, is politiek natuurlijk erg belangrijk. Veranderingen kunnen verschillende richtingen uitgaan die telkens opnieuw een invloed hebben op het leven van de mensen. Dat was ook zo in Venezuela, met de herverkiezing van Hugo Chavez in 2012. Het overleven van het Bolivariaans project hing af van het verkiezingsresultaat. Structurele, sociale en economische veranderingen vergen tijd, en één mandaat is doorgaans niet voldoende om alles te verwezenlijken. Er is steun nodig vanuit de bevolking en het is niet noodzakelijk dezelfde persoon die aan de macht moet blijven. Elk land is anders en het zijn de lokale omstandigheden die bepalen wat de oplossingen kunnen zijn.

 

De crisis spaart “links van links” niet

Een globale maatschappelijke crisis zonder voorgaande sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Een neoliberaal model in crisis. Een sociaaldemocratie die toegeeft dat ze zich machteloos voelt. De “groene” bewegingen die zich laten inkapselen. En toch gaat het in het kapitalistische Europa niet goed met de bewegingen die zich links van sociaaldemocraten en groenen opstellen. Geen alternatief? Of geen megafoon om dat alternatief bekendheid te geven? Of te verdeeld? Te sectair? Te theoretisch? Van dat alles en nog veel meer, naargelang het land. Want van een Europese linkerzijde is ondanks de internationalistische principes weinig te bespeuren.

De niet-conventionele oorlogsvoering van Washington.

Om het Amerikaanse buitenlands beleid van interventie in het Midden-Oosten beter te begrijpen is het handig om het militaire handboek ‘Unconventional Warfare’ te kennen, waarvan een voorlopige versie gepubliceerd werd in 2010. Kijken we even naar Syrië. Diverse bronnen melden inderdaad dat Washington wapens levert aan de anti-Assad rebellen. Dit maakt  dan deel uit van het Amerikaanse plan voor de destabilisering en balkanisering van sommige landen in het Midden-Oosten, om zo de westerse en Israëlische belangen veilig te stellen. Over deze niet-conventionele wijze van oorlogsvoering schreef Sharmine Narwani een artikel, dat aan de basis ligt van deze tekst.

Obama’s tweede termijn: meer agressie, meer neoliberalisme

De mythe dat Amerikaanse presidenten zich tijdens hun tweede mandaat vrijer voelen om te doen wat ze echt willen, wordt bevestigd door Obama. Hij hoeft niet langer de schijn te wekken dat hij ooit progressieve ambities had. Hij gaat voluit voor een uitbreiding van het beleid in zijn eerste mandaat dat een kopie is van dat van zijn voorganger, de Republikein George W. Bush. Dat blijkt uit de kandidatenlijst voor zijn nieuwe regering. Een overzicht. 

Vluchtelingencrisis in Syrië

Als er gesproken wordt over de wenselijkheid van een humanitair ingrijpen in Syrië, bedoelt men doorgaans een militaire interventie. Er wordt heel wat gediscussieerd (ook onder progressieven, vredesactivisten en mensenrechtenactivisten) over de noodzaak van zo’n militair ingrijpen. Velen geloven dat het de enige manier is om het regime van Assad te bestrijden en vooral om het aanslepende geweld in het land te stoppen. Daarbij wordt het aan de gang zijnde conflict gemakshalve vereenvoudigd tot ‘een losgeslagen dictator versus het Syrische volk’.

×