INTERNATIONALE POLITIEK

2005 : Nog maar eens een ongeluksjaar voor de Palestijnen

December is de maand van de jaaroverzichten. Kijken we even terug naar de belangrijkste gebeurtenissen die zich in Palestina hebben voorgedaan.

1.De Terugtrekking uit Gaza

De Israëlische terugtrekking heeft van Gaza nog meer een grote gevangenis gemaakt dan ze al was. Eind december 2005 zag de situatie er zo uit:

Een dubbele fence is nu rond het gebied opgetrokken en een derde fence is in opbouw.

De Gazagevangenis heeft vier uitgangen.

Een ervan haalt de media, Rafah, omdat de Palestijnen de controle kregen over deze grenspost met Egypte. Die controle is slechts gedeeltelijk: de Palestijnen controleren het personenverkeer, maar Israëlische camera’s kijken en luisteren mee, en het is de bedoeling dat Europese waarnemers op hun beurt ook nog eens toezicht houden op de hele procedure. Daarbij geldt Rafah enkel als doorgangspunt voor personenverkeer. Het goederenverkeer met Egypte moet gebeuren via de doorgang van Kerem Shalom, die volledig in Israëlische handen blijft.

Het goederenverkeer met Israël (en de Westbank) gebeurt dan weer via Karni en ook deze doorgang wordt enkel en alleen door Israël beheerd.

Tot slotte is er de Erez-doorgang, waardoor Palestijnse arbeiders naar Israël kunnen gaan werken. Ook die is volledig in Israëlische handen en de bedoeling is om die te sluiten in 2008, wanneer er bij regeringsbeslissing geen Palestijnse arbeiders in Israël meer zullen mogen werken. (Informatie over de vier doorgangen: Le Monde 17 november 2005)

Israël blijft het gebied via deze doorgangen economisch in een wurggreep houden. De enige ‘uitweg’ uit de Gaza-gevangenis is dus Rafah, richting Egypte. En hoe meer Palestijnen er zo naar Egypte ontsnappen, des te liever voor Israël. Hun tv-controle daar dient enkel om te kijken of er geen ‘terroristen’ in Gaza binnen komen.

Deze ‘terugtrekking’ uit Gaza is louter formeel. Niet alleen op economisch gebied, maar ook militair. De dag dat ik dit schrijf, lees ik in Haaretz (7 november) dat Israël, na de aanslag in Natanya, aankondigt dat het uit represaille, niet alleen gerichte likwidaties uit de lucht zal ‘hernemen’, maar ook woonblokken (build up areas) zal beschieten.

De ontruiming moet ook worden gezien als een poging om de demografische situatie in Palestina terug in het voordeel van de joodse bevolkingsgroep te verbeteren. Zoals de krant Ha’aretz schreef (11/8/05) was het aandeel van de joden in de gebieden onder Israëlische controle (dat is Israel, Gaza en de Westbank nvda) gedaald onder de helft, namelijk tot 49 procent. Een psychologische drempel, voor alle zionisten van links tot extreemrechts. Door een klein aantal kolonisten te ontruimen uit een gebied dat ideologisch en economisch niet ter zake doed, vermindert het Palestijnse aandeel in de bevolking met 1, 4 miljoen. Daardoor krijgt het joodse bevolkingsdeel opnieuw een meerderheid van 56,8 %, en daarmee zegt Prof Sergio Della Pergola van de Hebreeuwse Universiteit, “zitten we weer goed voor de volgende twintig jaar”. In ruil voor de ontruiming van de kolonisten uit Gaza krijgt Israël van de Verenigde Staten 2,25 miljard dollar hulp. Een derde hiervan zal aangewend worden om het leger te herkazerneren en de kolonisten te huisvesten op de Westbank, en tweederde voor de “ontwikkeling van Galilea en de Negeb” (Haaretz (15/7/2005). Dat is dus de interne kolonisering van de Arabische gebieden binnen Israël verder zetten. (zie voor meer details over hoe het geld wordt besteed mijn artikel in Uitpers 67, september 2005)

De media hebben de ontruiming van de joodse kolonisten uit Gaza heel tranerig geschilderd. Synagogen in brand (Zijn de Palestijnen dan toch de nieuwe Nazi’s?), maar er werd niet bijvermeld dat in het ontruimingsprotocol stond dat de Israëli’s die zelf zouden afbreken. Zo’n open goal in de propagandastrijd laat een Sharon niet liggen. En dan die arme kolonisten. De VRT interviewde in Ter Zake een van de leidsters van de kolonisten Nadia Matar, die in plat Amerikaans weeklaagde over haar levenswerk dat ze moest verlaten. De interviewster (zelf een Hollandse koloniste) vertelde er niet bij dat deze mevrouw in 1987 in Wilrijk was geboren onder de naam Nadia Pinkovitch (Matar is de hebreeuwse naam van haar Amerikaanse echtgenoot) en in 1987 emigreerde naar de Westbank, waar ze in de kolonie Efrat woont, niet in Gaza dus. Zij kwam gewoon de kolonisten daar opjutten met haar beweging Women in Green, een ultra-rechtse zionistische beweging. Een interview in het Antwerps had wel een andere indruk op de kijkers gemaakt.

2. De ‘Politieke aardverschuiving’ in Israël en de Palestijnse verkiezingen

Uit de Palestijnse (gemeenteraads)verkiezingen blijkt duidelijk dat de invloed van Hamas stijgt. Fatah blijft de grootste partij, maar waar Fatah wint is dit nipt, waar Hamas wint is dit met een zeer overtuigende winst. De tendens gaat dus in het voordeel van Hamas.

De populariteit van Abu Mazen en van de Palestijnse autoriteit slinkt omdat hun rol eigenlijk is uitgespeeld. De enige speelruimte die ze nog hebben is welke toegevingen ze weer aan de VS en Israël zullen doen. Er is al lang geen sprake meer dat de PA (Palestijnse Autoriteit) eisen stelt die met de rechtvaardigheid van de Palestijnse zaak of met de grond ervan te maken hebben. Zij zijn verworden tot politieke sjacheraars die om economische hulp bedelen om zo hun eigen bureaucratisch apparaat te kunnen laten overleven. Hamas is de facto de nieuwe verdediger van de Palestijnse nationale eisen geworden. Ik zie het met lede ogen aan, maar het is zo.

En dan Israël.

Binnen Likud waren er eerst verkiezingen waarbij Sharon het op Natanyahu haalde met 67%. Daarop besliste Sharon dat hij sterk genoeg stond om zijn politiek, tegen eventuele dwarsliggers binnen zijn kamp, door te zetten. Die politiek is mooi verwoord door de krant Ha’aretz van 28 oktober: Ariel Sharon’s second disengagement. En disengagement moet je hier niet vertalen door ontruiming, maar door terugkomen op de afspraken die hij gemaakt had. Niet alleen kwam hij terug op de afspraken ooit gemaakt met de kolonisten dat zij zouden mogen blijven, maar ook internationaal en met de PA. Oslo of het Stappenplan (waaronder de Palestijnen een staat was beloofd in 2005!) tellen voor hem niet meer, hij heeft het woordelijk verklaart, en hij voert nu een eenzijdige politiek die hier op neer komt (volgens de krant Maariv, geciteerd door Graham Usher in Al Ahram):

De twee bevolkingsgroepen totaal scheiden door de Muur.Wat buiten de Muur ligt de facto aanhechten bij Israël. De Muur vormt de nieuwe grens van de joodse staat. Binnen de Muur de kolonisten scheiden van de Palestijnen door de verdere uitbouw van een kompleet apart wegennet. Alle Palestijnse arbeiders tegen 2008 bannen uit Israël. Dat is zijn versie van De Twee Staten Oplossing. De enige die verwezenlijkt zal worden. De Twee Staten waar softe zionisten van dromen zijn nu al praktisch onmogelijk geworden en zullen het nog meer worden. De enige realistische droom, voor al wie de Palestijnse zaak steunt, wordt weer de oude droom van een binationale staat.

Dan was er de strijd in de Labourpartij tussen Peres en Peretz.

Een terzijde voor wie het moeilijk heeft om Peres van Peretz te onderscheiden: je kan beter denken aan hun oorpsronkelijke naam. Zoals u weet heeft de eerste premier van Israël, David Ben Goerion, een richtlijn uitgevaardigd waarin alle functionarissen binnen de zionistische beweging gevraagd werd om hun Oost-Europese naam te verhebreeuwsen. Hijzelf heette eigenlijk Grün. Wel Sharon heette vroeger Schneiderman, Barak: Berkovitz, Natanyahu: Mileikowsky, de schrijver Amos Oz: Klausner en zo heette onze Shimon Peres: Simon Persky. Een familienaam afgeleid van het Russische woord voor Peper. Zijn naam betekent dus zo iets als Pepermans. Amir Peretz dan weer is een Marokkaanse jood, geboren als Armand Perez en Perez is ladinospaans voor Pieter. Hij stamt namelijk uit een familie van Andaloesische joden die naar Marokko zijn gevlucht en zijn naam komt dus overeen met onze familienaam Pieters. Peres tegen Peretz dat is dus zo iets als Pepermans tegen Pieters.

Peres/Pepermans wil alles bij het oude laten. De Oost-Europese elite (de Ashkenazim) moet de Labourpartij blijven besturen en het zionistisch project heeft voorrang op de sociaal-economische politiek. Peretz/Pieters vindt dat Marokkaanse en andere Arabische joden (Sefaradim en Mizrahim), die de grote meerderheid vormen van de Israëlische werkende bevolking, nu maar eens deze ‘socialistische’ partij moeten overnemen en een politiek lanceren die niet langer bespaart en sociale voorzieningen terugschroeft. Hij heeft het gehaald. Waarop de ouwe Peres kwaad, door zijn broer liet verklaren dat Marokkaan Peretz de partij had overgenomen met zijn Moorse achterban, net zoals Franco de Republiek had kapotgemaakt met zijn Moorse troepen uit het Rif (Haaretz 28/11/05). Als ze schelden, kennen ze hun geschiedenis, de zionisten, meer dan onze journalisten.

Sharon profiteerde van deze machtsstrijd in Labour en vond het tijd om zijn machtspositie te verstevigen. Hierop nam hij het drastisch besluit om de dwarsliggers binnen zijn partij voor schut te zetten, en tegelijker tijd al wie aan Labour of bij andere partijen achter zijn versie van de Twee Staten-oplossing staat te verenigen in zijn nieuwe partij: Kadima. In het hebreeuws betekent dit Vooruit, dat klinkt nogal socialistisch en naast de grote moot van Likud zijn ook nu een grote moot socialisten toegetreden, waaronder aarts-zionist Simon Peres en nogal wat leden van de Oost-Europese elite.Zij vrezen, niet onterecht dat haar parlementszetels zullen geaccapareerd worden door de achterban van Amir Peretz, de Sefardische (ladinospaans sprekende) joden en de Mizrahim (Arabisch-, Kurdisch- en Perzischtalige) joden.

Het ziet er naar uit dat Sharon’s plan meer dan geslaagd is.

Een opiniepeiling (Haaretz 9/12/05) geeft Kadima 39 parlementszetels, tegen 22 voor Labour en 12 voor het oude Likud. 62% van de Likud-kiezers zou Sharon volgen naar zijn nieuwe partij en 42% van de Labourkiezers zou Simon Peres & C° volgen naar Kadima.

Nog iets over de naam van deze nieuwe partij. Ongewild doet Sharon met zijn nieuwe partijnaam aan ‘Arabische humor’. Kadima betekent in het Arabische ouderwets, en daarmee is de partij eigenlijk beter benoemd, het is dezelfde oude zionistische wijn in nieuwe zakken.

(Uitpers, nr. 71, 7de jg., januari 2006)

Relevant

Rechtvaardigheid en ‘Westerse waarden’

Het bloedvergieten in Israël en in Gaza is zinloos. Daarnaast zijn er twee tragische vaststellingen: de Palestijnse bevolking zinkt verder weg in etnische zuiveringen en genocide en wat gemeenzaam…

Waarom we niets van de Oriënt begrijpen –

en waarom we dat wel zouden moeten doen. De auteur (°1940) is een voormalig VRT-journalist, gespecialiseerd in het Midden-Oosten, een regio die hij ruim een halve eeuw op de…

De Amerikaanse oorlogen hebben sinds 9/11 minstens 38 miljoen mensen op de vlucht gejaagd

Volgens het “War Costs”-project van het Watson Institute bij de Brown University in de VS hebben de “Wars on Terror” voor zeker 38 miljoen vluchtelingen gezorgd. Verleden jaar, in…

Laatste bijdrages

De dodelijke milieutol van superjachten en privéjets

De koolstofvoetafdruk van een superrijke Europeaan, opgebouwd na bijna een week gebruik te hebben gemaakt van superjachten en privévliegtuigen, komt overeen met de levenslange koolstofvoetafdruk van iemand in de…

Georgische oppositie dagelijks de straat op

Maia Sandu herkozen in Moldavië Duizenden Georgiërs gingen maandag opnieuw de straat op in Tbilisi om de pro-Russische verkiezingsuitslag aan te vechten. De oppositie roept op tot dagelijkse protesten…

Democratisch gehalte VS: een onvoldoende

De kiezers van 43 lidstaten van de VS en die van Washington DC hebben veel minder gemerkt van de campagne voor de presidentsverkiezingen, dan die van de 7 “swing…

Historische atlas Rusland

You May Also Like

×