“De Irak-politiek van de Amerikaanse regering heeft weinig te maken met de terugkeer van de wapeninspecteurs noch met de bezorgdheid voor het lijden van het Iraakse volk. Het heeft alles te maken met de Amerikaanse vastberadenheid een nieuw regime in Bagdad te installeren en met de lange termijn belangen betreffende het behoud van de controle van de VS over de

De huidige intifada wordt door de Israëlische regering steevast getypeerd als het gewapende, gewelddadige, criminele en ‘terroristische’ Palestijnse antwoord op het ‘vredesproces’. Dit verzet lijkt zomaar uit het niets te zijn ontsproten. Zo verwordt deze intifada tot het symbool van de ‘ultieme onwil’ vanwege de Palestijnen om ‘vrede’ na te streven. Het ultieme bewijs hiervan zou ‘Arafat’s’ verwerping zijn van

Sinds oktober 1998 is ‘regime change’ de officiële politiek van de Verenigde Staten. Op 31 oktober 1998 werd die beleidslijn formeel vastgelegd in de ‘Iraq Liberation Act’ (ILA). Een van de centrale elementen daarin is de steun aan de Irakese oppositie. Die is echter tot vandaag hopeloos verdeeld, al moeten allerlei bijeenkomsten het tegendeel aantonen. Sinds het aantreden van Bush

Op 7 december van vorig jaar, net een dag voor de eigenlijke deadline, legde Irak op last van Veiligheidsraadresolutie 1441 een zogeheten “volledig en finaal” rapport neer over zijn nonconventionele wapenprogramma’s. Zeer tegen de verwachting in van een groot deel van de internationale gemeenschap voldeed Bagdad daarmee aan een eerste tussentijdse doelstelling van de resolutie: een duidelijk beeld scheppen van