Het zag er vooraf allemaal zo saai uit, die presidentsverkiezingen in Frankrijk. Chirac of Jospin, Jospin of Chirac…’On prend les mêmes et on recommence’, zoals de Fransen zeggen. Alleen de volgorde wil wel eens verschillen. Zo zag het er tenminste tot midden vorig jaar uit. Niet dat ze de enige kandidaten waren. Maar dat de zelf uitgeroepen alternatieven niet echt

“De dag dat in Wallonië iemand opstaat met een beetje charisma en met het populistisch discours dat intussen in heel Europa bekend is, zouden de politieke verhoudingen er wel eens drastisch kunnen wijzigen.” Aldus Bart Sturtewagen in zijn ‘commentaar’ in De Standaard van 12 maart. Als Sturtewagen gelijk zou hebben – wat ik toch betwijfel omdat het politiek klimaat in

De betoging van de vakbond CGIL op 23 maart is uitgegroeid tot een van de grootste manifestaties van de voorbije vijftig jaar. Na bijna een jaar van verslagenheid, blijkt de wil om te reageren tegen het autoritair beleid van Silvio Berlusconi, aanvoerder van een coalitie van rechts en extreem-rechts, veel groter dan de leiders van centrum-links hadden gedacht. De leiders

« Non à la France trotskiste », is de schreeuwende titel van een affiche verspreid door de « Etudiants avec Chirac», de studenten die uittredend president Jacques Chirac steunen in de campagne voor de presidentsverkiezingen van 22 april. Op die affiche een grote foto van tegenstrever Lionel Jospin, premier en kandidaat van de socialistische PS, «maar geen socialistisch kandidaat », zoals hij graag onderstreept.

Het is geen geheim dat paus Johannes Paulus II de drijvende kracht is achter pogingen van het Vaticaan om paus Pius XII (1939-1958) zalig te verklaren. De paus hoopt dat zo’n zaligverklaring hem helpt om zijn eigen opvattingen over de katholieke Kerk meer gezag te geven. Die opvattingen sluiten aan bij die van Pius XII – vooral waar het gaat