Het is interessant om de oorzaken van de contestatiebeweging, beter gekend onder de naam EuroMaidam, die sinds maanden Oekraïne in rep en roer zet, wat nader te bekijken.
Dergelijke oefening toont duidelijk aan hoe – met de steun van het buitenland en zonder dat het om een militaire interventie gaat – een beweging met succes tot stand kan worden gebracht en aangewakkerd kan worden tegen een democratisch gekozen regering. Tevens blijkt de flagrant gebrekkige integriteit van de westerse mainstream media die met een bedenkelijke argumentatie een soeverein land opdelen in kampen van goeden en slechten. Ze aarzelen niet om een heropleving van de koude oorlog in beeld te zetten.
Om de actuele situatie te begrijpen is het primordiaal enkele data en gebeurtenissen in herinnering te brengen, en na te gaan wie na de implosie van de Sovjet-Unie de belangrijke actoren uit de Oekraïense politieke elite zijn geworden.
1991 Oekraïne scheidt zich af van de USSR
1991-1994 Leonid Kravtsjoek wordt de eerste president van Oekraïne
1991 Ioelia Timosjenko richt de Oekraïense petroleummaatschappij op
1992-1993 Leonid Koetsjma ( pro-Russisch) wordt regeringsleider onder het presidentschap van Kravtchoek
1994-1999 Leonid Koetsjma wordt de tweede president van Oekraïne
1995 Ioelia Timosjenko reorganiseert haar onderneming met de hulp van Pavlo Lazarenko, om de distributiemaatschappij voor koolwaterstoffen SEUU op te richten
1995 Pavlo Lazarenko wordt benoemd tot vice-eerste minister belast voor energie
1996 De SEUU haalt een zakencijfer van 10 miljard dollar en een winst van 4 miljard dollar
1996-1997 Pavlo Lazarenko wordt eerste minister onder het presidentschap van Koetsjma
1997 Pavlo Lazarenko wordt ontslagen door president Koetchma
1998 Lazarenko wordt door de Zwitserse politie aangehouden aan de Franse-Zwitserse grens en wordt beschuldigd van het witwassen van geld.
1999 Lazarenko wordt op de luchthaven van JFK in New-York aangehouden – Hij wordt in 2004 veroordeeld voor witwaspraktijken ten belope van 114miljard dollar, voor corruptie en fraude
1999-2001 Leonid Koetsjma wordt herkozen tot president
Timosjenko wordt vicepremier en minister belast voor energie ( post voordien bezet door haar vriend Pavlo Lazarenko)
2001 Timosjenko wordt ontslagen door president Koetsjma in januari 2001. Ze wordt beschuldigd van smokkelarij en vervalsing van documenten om op frauduleuze wijze Russisch gas ingevoerd te hebben in 1996 toen ze de leiding had van de SEUU.
Timosjenko wordt aangehouden en vertoefd 41 dagen in de gevangenis. De juridische diensten onderzoeken haar activiteit in de energiesector tijdens de jaren 1990 en haar banden met Lazarenko
2002-2005 Koetsjma benoemd Victor Janoekovitsj ( pro-Russisch) tot premier
2004 Bij de presidentsverkiezing nemen Victor Janoekovitsj (pro-Russisch) en Joesjenko ( pro-westers) het tegen elkaar op. Tijdens de tweede stemronde haalt Janoekovitsj de overwinning met 49,46% tegen 46,61%. De uitslag wordt betwist omdat volgens de oppositie fraude is gepleegd
Start van de oranje revolte door de pro-westerse opposanten, die grote steun krijgen van westerse ngo’s, vooral Amerikaanse. Timosjenko wordt als symbool van de revolte opgevoerd. Het resultaat leidt tot de annulering van de stemronde voor de presidentsverkiezing
Een tweede stemronde wordt georganiseerd, Joesjenko is verkozen met 51,99% tegen 44,19% van de stemmen
2005-2010 Victor Joesjenko wordt de 3de president van de Oekraïne
2005 Timosjenko wordt gedurende zeven maand premier onder het presidentschap van Joesjenko
2006-2007 Victor Janoekovitsj wordt premier onder het voorzitterschap van Joesjenko
2007-2010 Timosjenko wordt voor de tweede maal premier
2010 Presidentsverkiezing: uitslag 1ste stemronde Janoekovitsj 35,32% – Timosjenko 25,05% – en Joechtsjenko 5,45%. In de 2de stemronde verslaat Janoekovitsj Timosjenko met 48,95% tegen 45,47% van de uitgebrachte stemmen
2010-2014 Victor Janoekovitsj wordt de 4de president
2011 Timosjenko wordt veroordeeld tot zeven jaar voor misbruik van vertrouwen in de context van een gascontract met Rusland in 2009
Een door het Westen aangewakkerde staatsgreep
Het ten val brengen van de wettige regering en de president komt neer op een staatsgreep. Victor Janoekovitsj is wettelijk verkozen bij de verkiezingen van 7 februari 2010 met 48,95 % van de uitgebrachte stemmen. Timosjenko heeft de stembusuitslag wel onmiddellijk gecontesteerd, zij was toen premier in functie onder het presidentschap van Victor Joesjenko. Deze twee emblematische figuren van de oranje-revolutie werden gesteund door het Westen, dat er naar streefde om Oekraïne in haar invloedsfeer vast te spijkeren, en moesten het electoraal onderspit delven tegen de pro-Russische kandidaat.
Joao Soares, voorzitter van de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenweriking in Europa) verklaarde op 8 februari 2010 dat de verkiezingen een indrukwekkende demonstratie van democratie waren. Hij zei dat het ogenblik gekomen is dat de politieke leiders van het land luisteren naar het verdict van het volk en kiezen voor een vredelievende en opbouwende machtswissel.
Door de evidentie van het stembusverdict, was Timosjenko verplicht om haar klacht om de stembusuitslag ongeldig te laten verklaren, op te geven.
De Maidam-revolte was zeker ook een protest tegen corruptie maar focuste snel op het verwijt aan Janoekovitsj dat hij het samenwerkingsakkoord met de EU niet wilde ondertekenen. Men moet hierbij toch de vraag stellen of een democratisch gekozen president niet het recht heeft om een akkoord te ondertekenen dat hij denkt in tegenstrijd te zijn met de belangen van het land?
Inderdaad, volgens David Teurtrie, verbonden aan het Institut national des langues et civilisations orientales ( INALCO) van Parijs, was het EU voorstel het omgekeerde van een win-win situatie: het was een strategie met een duidelijke verliezer. Het voorgestelde akkoord had en heeft tot doel om een vrijhandelszone in te stellen tussen de EU en Oekraïne. Maar deze vrijhandelszone zou voor Oekraïne zeer nadelig zijn omdat het zijn markt zou moeten openen voor EU producten terwijl de eigen producten niet concurrentieel zijn op de westerse markt. Waar
door Oekraïne alle nadelen bekomt van deze handelsliberalisatie zonder dat ze er enig voordeel bij krijgt.
De Russische econoom, Serguei Glaziev, is dezelfde mening toegedaan: “Alle inschattingen, zelfs deze van Europese analisten, voorspellen een onvermijdelijke vertraging van de productie van Oekraïense goederen in de eerstvolgende jaren na de ondertekening van het EU associatie-akkoord, omdat de Oekraïense producenten veroordeeld worden tot een harde concurrentie met de Europese producten.”
Los van de pro-Russische gevoeligheid van Janoekovitsj, is het evident dat hij het Russische voorstel veel interessanter inschat dan dat van de EU. De Europese Unie belooft de manifestanten geen rozengeur en maneschijn, alleen maar een gelijkaardige opstelling als voor Griekenland. Maar kennelijk is dit niet duidelijk voor iedereen.
Na de bloedige incidenten in Kiev, verklaarden verschillende westerse landen onmiddellijk, dat ze bereid zijn om de nieuwe regering te steunen. Dat betekent impliciet en concreet dat ze de staatsgreep goedkeuren. In de plaats van het geweld aan te wakkeren en de barricaden te financieren zouden ze beter hun diensten hebben aangeboden om de gemoederen te bedaren en de voorgestelde democratische verkiezingen afgewacht te hebben, zoals ze steeds verdedigen in hun ‘nieuwspraak’. Voor de goede orde onderstreep ik hier nogmaals dat de president – na veel aarzelen – een akkoord sloot met de oppositiepartijen voor een overgangsregering en verkiezingen; maar dit akkoord werd door de neo-nazigroepen geweigerd met een bestorming van het presidentsgebouw. Daarom ziet Moskou Janoekovitsj nog altijd als wettige president, terwijl het Westen de nieuwe regeling steunt die uit het optreden van de fascisten is gegroeid.
Enkele bemerkingen over de “Oranje-revolutie”
Deze door het Westen hoog geprezen “revolutie” maakt deel uit van een ganse reeks van “kleur” revoltes die in Oost-Europa en in ex-sovjet republieken op gang werden gebracht in de voorbije decennia om er westers gezinde machtsovernames te bewerkstelligen: Servië (2000), Georgië (2003), Oekraïne (2003) en Kirgizië (2005). De VS en haar bondgenoten hebben een geweldige druk uitgeoefend op de postcommunistische landen, met omvangrijke financiële en technologische middelen in dienst van promotie voor hun democratie.
Verschillende groepen werden opgericht tijdens deze kleur-revoltes, zoals Otpor in Servië, Kmara in Georgië, Pora in Oekraïne en Kelkel in Kirgizië. Dit alles onder de leuze “van dictatuur naar democratie”. Al deze verschillende oppositiebewegingen werden rijkelijk financieel gesteund in een streven om de westerse democratie te exporteren, door o.m. USAID, National Endowment for Democracy (NED), International Republican Institute (IRI), National Democratic Institute for International Afairs (NDI), Freedom House (FH), Albert Einstein Institution en Open Society Institute (OSI). Volgens officiële bron, heeft de VS regering gedurende één jaar 41 miljoen dollar uitgegeven als financiële steun om Milosevic van de macht te verdrijven. Voor Oekraïne becijfert men een bedrag van 14 miljoen dollar.(artikel in The Guardian november 2004). Het is interessant te weten dat senator Mc Cain voorzitter is van het IRI en actief de Maidam beweging steunt, de neonazi groepen vormen voor hem geen bezwaar. Dan is het ook begrijpelijk dat Moskou zeer wantrouwig staat ten opzichte van de hoger vermelde ngo’s op zijn grondgebied en ook waarom USAID het land werd uitgewezen werd.
De aardige opstandelingen van Maidam
Ondanks de grote verscheidenheid van de opstandelingen die de Maidam in hun greep hebben, kan men deze onderverdelen in 4 belangrijke groepen gaande van rechts tot uiterst rechts en fascistisch.
Batkivhina is de politieke partij van Timosjenko, bijgestaan door Olexander Toertsjinov, een trouwe vriend en rechter arm van Timosjenko, benoemd tot interim president na de val van Janoekovitsj. Batkivshina is waarnemend lid van de Europese Volkspartij.
Arseni Jatsenioek, prowesterse personaliteit, is één van de leiders van de oppositionele beweging. Hij is een puur product van de oranje-revolutie, bekleedde verschillende ministerposten onder het presidentschap van Joesjenko. Stichtte zijn eigen partij om nadien de rangen van Batkivshina te vervoegen. Hij bekleedt nu in de interimregering de post van premier.
De tweede partij betrokken bij de gewelddadige contestatie in Kiev is UDAR. Het is liberaal en pro-Europees, werd eveneens gesticht in 2010 door de fusie van twee partijen o.a. Pora. Deze partij wordt geleid door de ex-wereldkampioen boksen, Vitali Klitsjko, geboren in Kirgizie, die geruime tijd in Hamburg en Los Angeles woonde. Zijn kinderen hebben de Amerikaanse nationaliteit. In een rapport van het German Foreign Policy onder de titel “Onze man in Kiev” van december 2013 kan men lezen dat de Duitse regering graag Klitsjko als president aan de macht wil zien in Kiev. In deze context moet men dan ook de ontmoeting met Angela Merkel plaatsen. De Duitse Konrad Adenauer Stichting steunt ten volle Klitsjko en zijn partij. Volgens een CDU politicus is de partij UDAR gesticht in 2010 op initiatief van deze CDU stichting. Dit verklaart voor een groot deel de Duitse betrokkenheid in de Oekraïense modderpoel.
De derde groep onder de pro-westerse Maidam opstandelingen is Svoboda, een extreem rechtse en ultranationalistische partij, geleid door Oleg Tiagnibok. Deze partij is gekenmerkt voor haar antisemitische, homofobe en anti-Russische en anti-communistische standpunten. Het is een partij uitsluitend voor zuivere Oekraïners, ze verheerlijkt openlijk fascistische en pro-nazi persoonlijkheden, waaronder Stephan Bandera die tijdens de tweede wereldoorlog aan de zijde van de fascistische Duitse Wehrmacht vocht tegen de Sovjet-Unie. In de voorlopige regering bekleden leden van Svoboda belangrijke posten: Oleksandr Sych, vicepremier, Andry Mokhnyk minister van leefmilieu en Oleksandr Myrnyi landbouw minister. Oleg Mahnitsky werd tot procureur-generaal benoemd.
De vierde groep van de Maidam en de meest gewelddadige is deze gekend onder de naam ‘ Pravy Sektor’, zij vertegenwoordigen de extreem radicale fascistische groepen – Trizub, Patriotten van Oekraïne, Nationale Okeraïense Assemblee, Nationale Oekraïense Autodefensie, Witte Hamer… -, voor hen is Svoboda te liberaal.
Tot besluit kan men stellen dat de EuroMaidam-revolte, zoals trouwens de oranje-revolutie, op grootschalige wijze gesteund werd door een broeinest van allerlei westerse stichtingen. Dit mag ons ook niet uit oog laten verliezen dat er reële corruptie heerst bij alle klassen in Oekraïne. De in onze mainstream media voorgestelde visie van de goeden – rond Timosjenko – en de slechten – rond Janoekovitsj – is het schuinlopen van de realiteit en het goedpraten van een staatsgreep. Het is nefast voor de stabiliteit van het land. Dat blijkt nu zeer duidelijk. Het aanmoedigen om de banden met Rusland te verbreken is niet in het belang van de bevolking. De EU noch de Verenigde Staten kunnen Oekraïne uit het economisch moeras halen, ze hebben geen ander alternatief dan het aanbieden van het IMF recept.
Van een ding kan men zeker zijn: het ‘postrevolutionair’ ontwaken zal voor de Oekraïense bevolking zeer pijnlijk zijn.
Bronnen:
autopsie d’un coup d’etat – Ahmed Bensaada
Ukraine transition government – globalresearch