Mensenrechten

De Nobelprijs voor de Vrede gaat naar het Nationale Dialoog Kwartet van Tunesië voor zijn rol om tot een pluralistische democratische samenleving te komen in de loop van de Jasmijnrevolutie sinds eind 2010.

Tima, de tante van Aylan en Galip, de twee jonge kinderen die woensdag aanspoelden op een Turks strand, emigreerde meer dan 20 jaar geleden naar Vancouver in Canada. Ze wilde via een speciaal visum, waarbij de aanvrager de financiële verantwoordelijkheid draagt over de vluchteling, haar broers Mohammed en Abdullah en hun gezinnen naar Canada halen. Omdat de waarborgen die ze daarvoor op tafel moest leggen duur waren trachtte ze eerst haar oudste broer Mohammed naar Canada te brengen. Als dat lukte zou ze een nieuwe aanvraag indienen voor het gezin van Abdullah met de twee kinderen Aylan en Galip.

Een Belgische staatssecretaris die suggereert boten in Libië te bombarderen om zo de mensensmokkel tegen te gaan. Gaat de Navo nogmaals opereren in Libië, na het succes van de vorige operaties? Gaan ze nu vissersboten kelderen, of desnoods boomstronken? Is er geen limiet op onzin? Diezelfde beleidsman, Francken, had eerder al “gewaarschuwd” tegen het “aanzuigeffect” van operaties om drenkelingen te redden. Waar blijft de politieke verontwaardiging?

Nee, de eerste genocide van de vorige eeuw was niet die op de Armeniërs in 1915. De eerste, officieel althans, was van zuiver Europese makelij: die op de Herero’s en de Nama’s in Namibië.

Paus Franciscus zorgde voor een diplomatieke rel door de genocide van 1915 op de Armeniërs aan te snijden. De eerste van de 20ste eeuw, luidde het in veel media. Er was tegelijk al die op de Arameërs die de Ottomaanse heersers en hun occasionele bondgenoten op grote schaal afmaakten – IS rekent vandaag af met de overblijvers. Ook Grieken werden er systematisch afgemaakt. Maar volgens de Verenigde Naties was de eerste genocide van de 20ste eeuw die op de volkeren van Namibië (Zuidwest-Afrika) waar de Herero’s, Nama’s massaal en bijzonder wreedaardig werden uitgemoord.

Als ik in de plaats van de Amsterdamse burgemeester van der Laan was, zou ik mij diep schamen, want zijn houding tegenover vluchtelingen in Amsterdam is meer dan schokkend. Eerst op last van de burgemeester verdreven uit Tentenkamp Notweg [we spreken van 2012] [1], daarna keer op keer verdreven uit door de burgemeester verketterde ''politieke activisten [2] gekraakte locaties.

Opruiing als daad van verzet.

''Als je je moet verschuilen als je politie ziet, bang moet zijn voor invallen, voor razzia's op straat, dan ís het oorlog. Als mensen bij elkaar worden gepakt in wat gerust moderne concentratiekampen kunnen worden genoemd, de verzamellocaties, de detentiecentra, waar mensen in afwachting zijn van deportatie, dan ís het oorlog. En in tijden van oorlog mogen zij die zich verdedigen willen kunnen, zich wapenen, sabotagedaden uitvoeren en andere mensen oproepen tot verzet. Mag dat niet, dan is de oorlog al dichterbij gekomen dan het leek. Dan zijn we niet ver meer verwijderd van de preventieve internering van mensen die in de weg lopen, van het bestraffen van mensen die een plek om te schuilen aanbieden. ''
Deze woorden sprak Joke Kaviaar uit bij de zitting van haar Hoger Beroep op 15 mei [1]
Felle en harde taal?
Ja en zoals uit dit commentaar zal blijken, is de waarheid nog schrijnender dan Joke's woorden.